-Nα τα πούμε;
-Και δεν μας τα λέτε;
<<Άλλος για τέλη τράβηξε και άλλος για χαράτσι
 κι΄άλλος στου φόρου τα στενά,φράγκα και δάκρυα στάζει>>
Προσοχή αυτά τα κάλαντα τραγουδιούνται στη μουσική του λαικού άσματος, <<Άλλος για Χίο τράβηξε και άλλος για Μυτιλήνη....>>

Καλή Χρονιά, φίλοι μου (παρά δύο εξακόσιοι) και ας μην φοβόμαστε το παραμικρό.
Γιατί;
Πολύ απλό, οι ιθύνοντες στις εκάστοτε κυβερνήσεις,γαλαζοπρασινοκοραλοκόκκινου, χρώματος για να θυμηθούμε και την Μοιραράκη, που αυτή τουλάχιστον μας έστρωνε να πατάμε μαλακά σε  μεταξωτομάλλινοβαμβακερά  χαλιά, οι παντός χρώματος του ουράνιου τόξου, κυβερνήσεις λοιπόν δεν αποτελούνται από στελέχη παντελώς ηλίθια.
Μήπως εν μέρει;Έ !!!! Αυτό παίζεται.
Στελέχη που ξέρουν ότι μπορούν να μας γδάρουν ζωντανούς με τις κάθε είδους, πρωτοτυπίας και έμπνευσης φορολογίες και καρπαζοεισπρακτορικές επιδρομές, αλλά ξέρουν επίσης ότι πρέπει ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ να μας αφήσουν ζωντανούς για να μας ξαναφορολογήσουν.
Αλλιώς, δεν θα μπορούν να εισπράξουν από όλους μας το παραμικρό, εάν όλοι βρεθούμε <<αναπαυμένοι>> έως Δευτέρας Παρουσίας,
Από κει μετά δεν εγγυώμαι τίποτα, ούτε για τους ΜΗ έχοντες και ούτε για τους ΜΗ κατέχοντες, όπως π.χ. είναι οι εκάστοτε βουλευτές και πολιτικοί που ΕΜΕΙΣ εκλέγουμε.
(Αυτή η τελευταία σειρά ήταν ένα ανέκδοτο, για να ευθυμήσουμε λιγάκι.)

Όμως αρνητικές σκέψεις μακρυά από αυτά τα καθημερινά σημειώματα,εδω πρέπει να κυριαρχεί μόνο η χαρά και η ευδαιμονία μέσω της συγγράφουσας, όχι λόγω της ρήσης του Ευαγγελίου <<μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι>> ή έστω και λόγω αυτού, αλλά κυρίως γιατί είμαστε υγιείς όσοι από εμάς είμαστε και ευχόμαστε ειλικρινά και από καρδιάς και όσοι δεν είναι να ξαναβρούν την υγειά τους. Το μόνο πιό πολύτιμο και αναντικατάστατο αγαθό, που το θεωρούμε ανοήτως, ως δεδομένο, χωρίς να κάνουμε και πολλά πράγματα για να το διατηρήσουμε έτσι, να μην πω ότι πολλές φορές πράττουμε τα εντελώς αντίθετα από ότι επιτάσσει ένας σωστός και υγιεινός τρόπος ζωής.
 Όμως αυτά θα τα συζητήσουμε αύριο που γιορτάζει και ο Μέγας Βασίλειος εκ Καισαρείας, μαζί με πολλούς άλλους οσίους, που θα σας τους αναφέρω έναν-έναν, ονομαστικά ες αύριον την Πρώτην του νέου ενιαυτού.
Να τελειώσω με κάτι, σχετικό, που νομίζω ότι ήταν χαριτωμένο: Ρωτάει ένας παρουσιαστής μια νεαρή κοπέλα σε κάποιο διαγωνισμό, η Καισάρεια τι είναι;
Απάντηση: Μήπως σαν κάτι που μοιάζει με τη Σήζαρς Σάλατ (Σαλάτα του Καίσαρα;)

 Ενημερωτικά , πάντως και (στα πλαίσια της υγιεινής διατροφής που ανέφερα πιό πάνω)
 Χά-χά-χά- διάβασα ότι κάποιοι  παραδοσιακοί γευστικοί πειρασμοί, που προερχόταν  από την περιοχή εκείνη, όπως παστουρμάς καμήλας και πρόβειος,προσούτο,καπνιστό μπούτι,
σαρντιναντέλλα καπνιστή στρόγγυλη, σαλάμι αέρος με επικάλυψη από καβουρντισμένο κρομμύδι, τζιμένι,καβουρμάς, σουτζούκια  καραμανλίδικα, παστουρμαδέλλα και μια προκλητικότατη ποικιλία από λουκάνικα, έχουν <<μετακομίσει>> τώρα  από την Καισάρεια, στη Δράμα, όπου τα παράγει με μεγάλη επιτυχία η εταιρεία ΣΑΡΥ.Δεν έχω φάει, δεν τα έχω αγοράσει αλλά όσοι τα έφαγαν ορκίζονται στο όνομα τους.    
                                                           ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ.


 

 

Περασμένα ρεβεγιόν και διηγώντας να λές
περασμένα μεγαλεία και διηγώντας να φταίς.

Και  γιατί να φταίς ,παρακαλώ;
Να φταίς, να φταίς γιατί αντί που προσπαθούσες να μάθεις, τι ακριβώς είναι το <<καρπάτσιο χελιού>>όταν  το  διάλεγες για <<πρώτο>> τελικά προτιμότερο ήταν να μάθεις ή τουλάχιστον να μυριστείς, την καρπαζιά που κρυβόταν πίσω από το καρπάτσιο, που απροπό, σημαίνει, ότι ένα τρόφιμο, ψάρι ή κρέας,σερβίρεται εξαιρετικά ψιλοκομμένο σε σημείο που οι <<φέτες>> του να είναι τόσο λεπτές όσο είναι ένα διάφανο τσιγαρόχαρτο.
 Από θεωρία, όχι να το παινευτώ, αλλά σκίζω.
Και να τα γκουρμέ μενού, από τα μεγάλα ξενοδοχεία,από τα μπιστρό της μόδας και από τα πολυτελέστατα βραδινά,μπάρ και κέντρα, για τα δύο γιορτινά ρεβεγιόν, Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς.
Εδώ ακόμα και τα πασίγνωστα <<σκυλάδικα>> προνοούσαν να προσφέρουν ένα ξενόγλωσσο μενού, τουλάχιστον πέντε πιάτων, στα ρεβεγιόν που διοργάνωναν.
Όσο για τα γιορταστικά ντεκόρ,τύφλα νάχει το Λάς Βέγκας.
Από κοντά τους και τα μπαλκόνια των σπιτιών,σε απόλυτο κίτς στάιλ τις πιό πολλές φορές, να φεγγοβολούν με τα αμέτρητα  λαμπιόνια τους και τις πολύχρωμες μπάλλες και τις λοιπές διάφανεις φούσκες των ντεκόρ, που οι κακομοίρες μάταια προσπαθούσαν να μας περάσουν το μήνυμα του επερχόμενου φορολογικού κατακλυσμού και του μαρτυρίου της αναγκαστικής λιτότητας(γράφε φτώχειας)
Γιαυτό σου λέω και διηγώντας τα να φταις και να κλαίς.
 Άντε και καλό κουράγιο, και μη σας τρομάζει η αιθαλομίχλη από τα τζάκια με την οποία μας απειλούν κυριολεκτικά από χτες οι έγκριτοι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι του ΑΠΘ.
Καλύτερα είναι νάχουμε θολούρα στην ατμόσφαιρα, ή τουλάχιστον θα είναι πιο ασορτί με τη θολούρα του μυαλού μας.Δίκιο δεν έχω;  

 

O πασίγνωστος (πλέον)  Σουλεϊμάν και τα κρουασάν Βιέννης.

Εγκύκλιος προς απανταχού  Σουλεϊμανόπληκτους ή
επί το ελληνικότερον φάν του Σουλεϊμάν .

Ώρα ενάτη βραδυνή και ανά την επικράτεια, όλοι (πλην εμού) ζούν και αναπνέουν με τις ραδιουργίες του χαρεμιού των πολλών συζύγων  του Σουλεϊμαν, που οι πιό πολλές αποκαλούνται, <<Σουλτάνμ>> και ενίοτε δύο-τρείς από αυτές και Βαλιντέ, τίτλος που δινόταν στη πρώτη γυναίκα του εκάστοτε σουλτάνου, τη μητέρα του και σε όποια γεννούσε τον διάδοχο του. 
Λοιπόν και εγώ θα σας γράψω σήμερα όχι για τις νίκες του, που πιθανόν να ήταν πολλές, πάντως λιγότερες όπως είναι φυσικό από το <<άρωμα κατακτήσεων>> που διαχέουν οι γείτονες Τούρκοι στο σίριαλ τους για τον σουλτάνο και δικό τους <<Μεγαλοπρεπή>> αλλά για τη μεγάλη αποτυχία του, στη κατάκτηση της Βιέννης.
Ως αναφέρουν έγκυρες μετά τόσους αιώνες ιστορικές πηγές,η νυχτερινή επίθεση απέτυχε γιατί οι φουρνάρηδες που ξυπνούν από νωρίς τα χαράματα, παρατήρησαν καθώς πήγαιναν στις δουλειές τους, τις προετοιμασίες της επίθεσης ειδοποίησαν τους υπερασπιστές της Βιέννης και αποκρούσθηκε η επίθεση.
Ερώτημα:Μήπως η κ. Ρεπούση μπορεί να μας πεί αν και στα τείχη της Βιέννης <<συνωστιζόταν>>  οι επίδοξοι κατακτητές της, ή αυτό το πιστεύει μόνο για τους Έλληνες στη προκυμαία της Σμύρνης και τους αμέτρητους πνιγμένους, ποδοπατημένους και σφαγμένους νεκρούς της.
Πίσω στην ιστορία μας, όμως. Η επίθεση απέτυχε η Βιέννη γλύτωσε και δεν καταχτήθηκε, ο Σουλτάνος και τα στρατεύματα του αποκρούστηκαν και τελικά αποχώρησαν, αλλά κάτι έμεινε σε ανάμνηση εκείνη της μάχης.
Τι ήταν αυτό;
Μα τα κρουασάν Βιέννης που δημιουργήθηκαν, από τους φουρνάρηδες της, και επιζούν ως τις μέρες μας γεμιστά ή όχι, αλλά πάντα στο σχήμα της ημισελήνου, που θυμίζει εκείνη την ιστορική απόκρουση των Βιεννέζων.
 

Ερώτημα σούπερ-αγωνίας.
Από το τέλος του κόσμου, γλυτώσαμε αναίμακτα, παγκοσμίως.
Από το ΤΕΛΟΣ ΑΚΙΝΗΤΩΝ πώς θα γλυτώσουμε, οι Έλληνες;
                                          (Κάθε πρόταση δεκτή)

Και η <<Καλλιπάτειρα>> στο πνεύμα της προσφοράς.

Αξίζει να προβάλλεται κάθε καλή και σημαντική προσπάθεια συμμετοχής στη φιλαλληλία και στη κοινωνική προσφορά, όπως οι δύο άριστες κινήσεις που έκανε πριν λίγες μέρες το γυναικείο σωματείο <<Καλλιπάτειρα>> προσφέροντας τα έσοδα από τις δύο τελευταίες εκδηλώσεις του,πρώτα για τη θέρμανση των γερόντων του <<Άγιου Παντελεήμονα>> και ακολούθως των παιδιών του ορφανοτροφείου <<Μέλισσα>, δύο πολύ γνωστών ιδρυμάτων της Θεσσαλονίκης που σήμερα έχουν αληθινά ανάγκη βοήθειας για να συνεχίσουν το έργο τους.
Ιστορικό του σωματείου.
Η <<Καλλιπάτειρα>> ιδρύθηκε ως αμιγώς γυνακείο αθλητικό σωματείο το 1976 από την Ελευθερία Κούσουλα, και 10 χρόνια αργότερα το 1986 που ήταν το <<Ετος Ειρήνης>> είχε τη χαρά μια πρόταση της για πολεμική εκεχειρία κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων όχι μόνο να γίνει αποδεκτή από τον ΟΗΕ αλλά και να αναγγελθεί από τον Πάπα Παύλο 2ο.
Εντεκα χρόνια αργότερα , το 1997, αναλαμβάνει τη προεδρία η Αγάπη Βαρδινογιάννη,και αρχίζουν οι κατασκευές αθλητικών υποδομών στην περιφέρεια, για την άθληση τών νέων παιδιών.

Η Νάντια Χατζητόλιου-Τακά, είναι η πρώτη πρόεδρος του πρώτου παραρτήματος του σωματείου πανελλήνια,που δημιουργείται το 1999 στη Θεσσαλονίκη και η οποία παραμένει επικεφαλής του έως σήμερα, έχοντας να επιδείξει ένα εξαιρετικό έργο.Με τον πυρήνα των 21 ατόμων που έχει δημιουργήσει και με τα υπόλοιπα μέλη,κατασκευάζουν εξαρχής, ή ανακαινίζουν αίθουσες ενδυνάμωσης σέ Κόνιτσα,Σπανό και Βόλακα και γήπεδα στο Κιλκίς και στο Τρίγωνο του Έβρου.Τώρα στρέφουν τη βοήθεια τους στη πόλη μας και στους συλλόγους κοινωνικής μέριμνας.
Το 2005, πρόεδρος του σωματείου αναλαμβάνει η Κατερίνα Παναγοπούλου, εθνική πρέσβειρα του <<Ευ αγωνίζεσθαι>> για την Ελλάδα από το 1998, το έργο του σωματείου μεγαλώνει και απλώνεται και σε δύο ακόμα παραρτήματα πρώτα στο Ηράκλειο Κρήτης και πρόσφατα στη Πάτρα.
Ενα μεγάλο και ειλικρινές <<Εύγε>> σε όλες τις εθελόντριες της <<Καλλιπάτειρας>> πρώτα της πόλης μας και ακολούθως και όλης της Ελλάδας, γιατί έργάζονται αθόρυβα μεν  αλλά πολύ  ουσιαστικά.
 

      <<Το πνεύμα των Χριστουγέννων>> κατοικοεδρεύει
        πλέον μόνιμα καί  όλο το χρόνο στην Ελλαδίτσα μας.

Πρέπει να το παραδεχτούμε καθώς είναι πλέον ηλίου φαεινότερον, ότι τέτοιος συναγερμός  και πανελλαδικό προσκλητήριο, ανθρώπινης, συμπαράστασης, φιλαλληλίας και αλληλοβοήθειας, είχαμε πάρα πολλά χρόνια, να συναντήσουμε στην Ελλάδα μας.

Όλες και όλοι, δηλαδή, άτομα, φορείς, τηλεοπτικοί σταθμοί, εκκλησία, ιδρύματα κ.λ.π. έχουν  μεταβληθεί εκούσια σε μαραθωνοδρόμους  που μεταλαμπαδεύουν τη φλόγα της  αγάπης και της  έμπρακτης υποστήριξης των  ατόμων, που είτε η ανεργία είτε οι ασθένειες είτε κάποια άλλη  δυσαρεστη αιτία τους έχει ρίξει (προσωρινά εύχομαι) στην ανάγκη να στηριχθούν στην βοήθεια των συναθρώπων τους.

Μόνο το κράτος, επιμένει να  επιβάλλει οικονομικά και δυσβάστακτα τις περισσότερες φορές βάρη σε όλους μας, αλλά και γι΄αυτό εμείς είμαστε υπεύθυνοι, καθώς είχαμε αναγάγει σε μαγκιά και εξυπνάδα υψίστου βαθμού, την αποφυγή πληρωμής τών φορολογικών μας  υποχρεώσεων.
Έτσι είναι φίλοι μου και άς μην κάνουμε ότι δεν το βλέπουμε.
Ο<<έξυπνος και μάγκας>> με τις δύο-τρείς αεροδουλιές και καμία (άν ήταν δυνατόν) φορολόγηση, ήταν το όνειρο όλων μας. 
Το πρόβλημα είναι, ότι αυτός ο<< τύπος>> μάλλον πέθανε πλέον, αλλά πρόλαβε να τραβήξει όλους μας,επικίνδυνα κοντά στην πλήρη οικονομική εξαφάνιση ,ως κράτος, λές και το <<κράτος>> δεν είμαστε όλοι εμείς αλλά κάτι άλλο. 
Λέτε το Πνεύμα των Χριστουγέννων , να μας συνετίσει και σ΄αυτόν τον τομέα; Μακάρι άν και πολύ αμφιβάλλω,αν και η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία.Θα τελειώσω με ένα σχετικό ανέκδοτο.                    
 
Συζητούν τρεί φίλοι και ό ένας λέει το παραπάνω γνωμικό. Ξαφνικά ο άλλος βάζει γοερά κλάματα.
-Καλέ τι έπαθε, αυτός στα ξαφνικά, ρωτά ο τρίτος φίλος και ο δεύτερος τον ενημερώνει.
-Κλαίει γιατί την πεθερά του τη λένε Ελπίδα  Αυτά και Χρόνια πολλά από καρδιάς.
 

  <<Gagnam style>> by PSY, αρχικά και πάσης Κορέας
                και τώρα πλέον και πάσης διαδικτυακής υφηλίου    

Αγαπητοί φίλοι και φίλες, δεν χρειάζεται να ρωτήσετε τι σημαίνει  Gagnam style, ή<< Γκάγναμ στάλ>>όπως ακούγεται να το προφέρει ο Νοτιοκορεάτης δημιουργός του πασίγνωστου πλέον διαδικτυακού τραγουδιού, μπορώ να σας ενημερώσω εγώ τι σημαίνει.
Σημαίνει ότι απόκτησε σε ελάχιστο χρονικό διάστημα ένα θαυμάσιο σπίτι αξίας λίγο πιο κάτω από ενάμισυ εκατομμύριο δολάρια, το οποίο μάλιστα πλήρωσε τοις μετρητοίς.
Και πάρα πολύ καλά έκανε.
Χρειάζονται όμως αυτά τα πάνω από ένα δισεκατομμύριο <<χτυπήματα>> για να μας θυμίσουν την τρομαχτική επιρροή του διαδικτύου αλλά και γενικότερα των κομπιούτερ στη ζωή μας.

Καθώς όπως όλοι μας, είχα κι΄εγώ τα πασίγνωστα πλέον προεόρτια τρεχάματα , αμέλησα να κοιτάξω τη μηνύματα μου , έως ότου ένα αυστηρό μήνυμα στο e-mail,μου με επανέφερε αμέσως στη τάξη.

<<Κάτια >> μου <<έγραφε εκκρεμούν μηνύματα αποδοχής φιλίας και αναρτήσεις που δεν τα έχεις απαντήσει ακόμα. Γιατί;>>
<<Yes  Master>> απάντησα αμέσως εγώ και κάθισα υπάκουη στην ηλεκτρονική προσταγή που έλαβα να πραγματοποιήσω την κομπιουτερική εντολή που μου είχε σταλεί..
 Γι΄αυτό σας λέω, <<Γκάγκναμ στάλ>> από δώ και μπρός για όλους μας και σ΄όποιον αρέσει, αλλιώς να επιζήσει δεν θα μπορέσει. Και δεν το λέω ως αστείο.
Γι αυτό  και ευθαρσώς δηλώνω τη νέα υπογραφή μου, που είναι:
katiazel@gmail.com 

...και τώρα τι θα γίνουμε χωρίς βαρβάρους;
    είχε γράψει σε ένα από τα πιο γνωστά του ποιήματα ο παμμέγιστος Κώστας Καβάφης

και τώρα τι θα γίνουμε χωρίς το τέλος του κόσμου;
γράφει παραφράζοντας το ποιήμα με ιδιάζουσα αναίδεια  το <<Αγνωστο Πρόσωπο>>

Φίλοι αναγνώστες φυσικά και δεν ξέρω τι θα γίνει η ανθρωπότητα, τώρα που δεν ήρθε το τέλος του κόσμου έλα που ξέρω όμως τι θα γίνουν τα λεφτά όλων όσων πλήρωσαν χρυσάφι (μεταφορικά) άλλοι για να πάνε στα ερείπια τών Μάγια και  άλλοι για να πάνε στο χωριό Μπουγκαράς, στα Πυρηνναία όπου καθώς λεγόταν, μέσα από ένα περίεργο σε σχήμα βουνό του χωριού  θα έβγαινε χτες το μεσημέρι, ένα διαστημόπλοιο ειδικά για τη σωτηρία τους.
Λοιπόν τι έγιναν τα λεφτά τους; Μα σαμπάνιες που ανοίχτηκαν <<εις υγείαν των κορόιδων >> μαζί με τις αγορές πολυτελών δώρων.
¨Οσο για το ζευγάρι των Ελβετών που δημοσίευσε στο Facebook <<Organisons une grosse PARTOUZE, avant la fin du monde>> έ!! θάχουν να διαλέγουν παρτενέρ όχι βέβαια μέχρι το επόμενο τέλος του κόσμου αλλά σίγουρα μέχρι το τέλος της ζωής τους, από τους 700 <<πρόθυμους>> που τους κατέκλυσαν με τις θετικότατες  απαντήσεις τους, αδημονώντας όλοι τους να συμμετέχουν  στην πρόσκληση..
Όσο για τους Κινέζους, πιο σοφοί ίσως και λόγω  της Κομφουκιανής  τους φιλοσοφίας, αυτοί <<τάσπασαν>> σε ένα 24ωρο γιγαντιαίο πάρτυ με χιλιάδες συμμετέχοντες.Πιο πουριτανοί πάντως απο τους Ελβετούς.
Αναρωτιέμαι όμως πόσο εύπιστοι ή πόσο απελπισμένοι είναι εκατομμύρια άνθρωποι, ώστε μια αρχαία δοξασία που γράφτηκε από τους Μάγια στα λίθινα ημερολόγια τους πριν από 1.872.000 μέρες,(αριθμός ημερών που προσδιόριζε κατ΄αυτούς  μια μονάδα χρονικής μέτρησης, όπως εμείς  μετρούμε 100 χρόνια σε κάθε αιώνα) να προκαλέσει τέτοια παγκόσμια φρενίτιδα, φόβου και μισαλλοδοξίας σε άτομα κάθε ηλικίας..
Προσωπικά, ανυπομονώ να ακούσω τη πλούσια <<σοδειά>> από τα σχετικά ανέκδοτα που θα κυκλοφορούν συνέχεια, τώρα που παραμείναμε όλοι ζωντανοί
 

      Αναμνήσεις από την Κορέα και τους ανθρώπους της.

Διαβάζοντας σήμερα για την εκλογή της. κ. Πάρκ στις πρόσφατες νοτιοκορεάτικες εκλογές, θυμήθηκα με νοσταλγία το ομολογώ, μια επίσκεψη στο Μπουσάν τη δεύτερη σε πληθυσμό (4.5000.000 κατοικοι) πόλη της Ν.Κορέας που είναι όχι μόνο το  μεγαλύτερο λιμάνι της Ασίας αλλά επίσης το πέμπτο παγκοσμίως σε δύναμη ναύλων και ναυπηγήσεων τάνκερ και μεγάλου τοννάζ πλοίων.

Ηταν μια μέρα που χιόνιζε και πάνω στο βουνό, όπου βρισκόταν το μεγαλύτερο και αρχαιότερο βουδιστικό μοναστήρι, καταφτάσαμε κυριολεκτικά παγωμένοι, όλοι μας.
Οι βουδιστές μοναχοί, ξυπόλητοι και φορώντας μόνο κάτι ελαφρά  ανοιχτά σανδάλια μας υποδέχθηκαν χαμογελαστοί, ειλικρινά ευγενείς, μας πρόσφεραν μια κούπα από καφτό αχνιστό και μυρωδάτο πράσινο τσάι και μας προσκάλεσαν να καθίσουμε κάτω στο γρανιτένιο πάτωμα της μεγάλης αίθουσας υποδοχής

Και τότε νιώσαμε όλοι μια θαυμάσια έκπληξη, καθώς το πάτωμα ήταν ζεστό και με ένα μαγικό θαρρείς τρόπο, μας θέρμανε αμέσως  ως το κεφάλι μας.Έξω το χιόνι έπεφτε σε πάλευκες αφράτες νιφάδες όπως το βλέπαμε από τα παράθυρα, τα οποία με απορία θυμάμαι, ότι επιβεβαίωσα,σαν άπιστος Θωμάς ότι δεν είχαν τζάμια, αλλά δεν ξέρω πώς δεν άφηναν τον παγωμένο αέρα να μπεί στην αίθουσα.
Πόσο διαφορετικοί πολιτισμοί από τους δικούς μας, αλλά και πόσο τεράστιος ο σεβασμός και ο θαυμασμός τους για τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό κάτι που φαινόταν σε κάθε λέξη του καλωσορίσματος που μας έκαναν , όπως τουλάχιστον το μετέφραζε ο διερμηνέας μας, που ήταν(αν το πιστεύετε) απόφοιτος του Αριστοτελείου πανεπιστημίου.
Η συνέχεια στο αυριανό σημείωμα.

Πεντακόσιοι και δύο,γίναμε αισίως σήμερα, οι φίλοι στο blog. 

Λέω να το γιορτάσουμε αφήνοντας στην άκρη  όλες τις θλιβερές ειδήσεις που μαυρίζουν την ψυχή μας, κάθε μέρα.Αυτή η υφήλιος όσο <<μικραίνει>> λόγω παγκοσμιοποίησης, τόσο πιο ζοφερή γίνεται.
Και τι να κάνουμε;
Να παίξουμε κουίζ για να ελαφρύνει λίγο η ατμόσφαιρα να πούμε και κανένα ανώδυνο ανέκδοτο και ξεκινώ εγώ πρώτη.
Δύο κυνηγοί βρίσκονται κλεισμένοι, σε ένα μικρό απομακρυσμένο καταφύγιο, κάνει παγωνιά, δεν έχουν καθόλου ζεστασιά και από τα δύο μεγάλα παράθυρα στους δύο αντικριστούς τοίχους, που βλέπουν και τα δύο στο νότο, παρακολουθούν μια τεράστια και εξίσου πεινασμένη με αυτούς αρκούδα, που κάνει βόλτες έξω από την κλειδαμπαρωμένη πόρτα τους, μουγκρίζοντας απειλητικά. 
Κουίζ: Τι χρώμα έχει η αρκούδα;
Αύριο θα έχω την απάντηση και μαζί την ελπίδα ότι ίσως μου στείλετε και δικά σας κουίζ.
Ανέκδοτο για χαζούλικες ξανθές, (μη θυμώνετε κυρίες μου και εγώ ξανθιά είμαι)
Μια ξανθιά και πολύ όμορφη νέα κοπέλα,που είναι και τρομερά φιλόζωη, βγάζει το σκυλάκι της βόλτα όπως κάθε μέρα, αλλά ξαφνικά όπως κάθεται στο παγκάκι του πάρκου, τσούπ, πηδά στόν ώμο της, μια μαιμού.Τρομάζει, δεν ξέρει τι να κάνει , ξαφνικά σκέφτεται να πάρει τηλέφωνο τον κτηνίατρο της.<<Να πάρεις τη μαιμού και να τη πάς,αμέσως στο ζωολογικό κήπο>>της λέει, εκείνος.
Μετά δύο μέρες, ο γιατρός θυμάται ξαφνικά την ιστορία με την μαιμού και τη ξανθιά και της παίρνει τηλέφωνο να μάθει τι έγινε.
<<Καλέ, τη πήγες τη μαιμού, στο ζωολογικό κήπο;>> τη ρωτάει.
<<Φυσικά και τη πήγα >> του απαντά η ξανθιά<< δεν είμαι βλάκας, καταλαβαίνω  τι μου λένε,αλλά σήμερα λέω να τη πάω στο σινεμά>>
 

    Λαύρο <<λαβράκι>> απεδείχθει ο Λαυρέντης Λαυρεντιάδης

Διάβασα σήμερα ένα πολύ χαριτωμένο σχόλιο, για τον κ. Λαυρεντιάδη, που ρωτούσε αν στο τούρ που κάνει ο ίδιος στα αθηναϊκά νοσοκομεία τόσες μέρες τώρα, βγάζει κάθε φορά και μια αναμνηστική φωτογραφία, με τους <<θαυμαστές>> του, που όπως αποδεικνύουν οι καθημερινές αυτές βόλτες του, πάντοτε σε άλλες γειτονιές από εκεί όπου απαντάται το χαριτωμένο πτηνό κορυδαλλός, θα είναι πάρα πολλοί και στον ιατρικό κόσμο.
Το προσυπογράφω και με τα 20 δάκτυλα μου, (μετρώ και των ποδιών).

Αναρωτιέμαι όμως, όταν τόσο σοβαρές περιπτώσεις , όπως αυτή, αρχίζουν και γίνονται ανεκδοτολογικά σχόλια, πειράγματα κ.λ.π. μήπως έχουν καταφέρει τελικά τον απώτερο στόχο τους, που είναι  να <<ελαφρύνουν>>  στη συνειδησιακή  αντίληψη των Ελλήνων πολιτών τις βαρύτατες κατηγορίες που του προσάπτουν οι ανακριτές, όπως διάβασα τόσο στον έντυπο όσο και στον ηλεκτρονικό τύπο..
Αυτών  των Ελλήνων, που όπως εγώ, δυστυχώς έχουμε μόνο άδεια χαρτόκουτα  στα σπίτια μας, σε αντίθεση με εκείνα που γεμάτα τσίλικα χαρτονομίσματα  βρέθηκαν στην έπαυλή του <<ασθενούς>> Λαυρεντιάδη, που ως ασθενής που δηλώνει ότι είναι, καλά έκανε και είχε 16 άτομα προσωπική φρουρά-στρατό, για να τον περιποιείται .Βέβαια όπως μέτρησα,
ένας να παίρνει το κουτί της ασπιρίνης , ένας να το ανοίγει, ένας να παίρνει ένα ποτήρι, ένας να το γεμίζει νερό, ένας να του το προσφέρει,πάλι μου περισσεύουν έντεκα. Ας είναι,όμως, με ασθενείς θα τα βάλουμε τώρα;
Πριν κάμποσα χρόνια ένα βιβλίο του πασίγνωστου συγγραφέα Τζόν Γκρίσχολμ, με τίτλο <<Η ΦΪΡΜΑ>> που αργότερα έγινε και ομότιτλη ταινία, μας είχε μάθει εμάς τους τότε  πτωχούς πλην τίμιους Έλληνες  (γιατί τώρα είμαστε πάντα πτωχοί, αλλά πρώην τίμιοι Έλληνες) ότι υπάρχουν στην άλλη άκρη του κόσμου κάποιοι φορολογικοί παράδεισοι που λέγονται νησιά Κέιμαν και όπου οι πάμπλουτοι στέλνουν τα λεφτά τους με τον ευγενή και απολύτως αλτρουϊστικό στόχο να παραμείνουν για πάντα πάμπλουτοι.
Τότε σαν κάπως ζωηρής και υπερβολικής φαντασίας παράγωγα να μου είχαν φανεί, όλα όσα διάβαζα, τώρα τα θεωρώ εντελώς άχρωμα και άγευστα αν τα συγκρίνω με τη <<Λαυρεντιάδα>> που ζούμε αυτές τις μέρες, και οποία έχει αποκαλυφθεί, μετά από άλλες παρόμοιες και εξίσου τρανταχτές περιπτώσεις, <<μαύρου χρήματος>> όπως έχει  πλέον καταχωρηθεί να λέγεται αυτό που παλιότερα ονομάζαμε τόσο σωστότερα, κλέψιμο.

Πρόσεχε,γιατί τόσο που τρώς, θα βλέπεις τα ραδίκια ανάποδα

Θυμάμαι μια λεπτιπίλεπτη στο σωματότυπο της, θεία μου,η οποία επαναλάμβανε συχνά την παραπάνω συμβουλή έως και απειλή, στον καθένα μας που έβλεπε να τρώει, παραπάνω από τη ποσότητα που εκείνη θεωρούσε χορταστική, και η οποία (μεταξύ μας) ήταν το ένα τέταρτο από μιά φυσιολογική μερίδα φαγητού.
Πόσο θα χαιρόταν τώρα,που επίσημα η επιστήμη της βοτανολογίας, απέδειξε ότι η ρίζα από το ραδίκι,είναι το καλύτερο φάρμακο για τις δυσπεψίες και όλα τα γαστρεντερικά προβλήματα.
Άρα, ποιό το συμπέρασμα;
Ότι ακόμα και τη ρίζα του ραδικιού κι΄αν <<βλέπεις>> ξαπλωμένη στο ανάσκελο, πάλι ανακούφιση θα σου φέρει.
Θα μου πείτε ότι τότε θάμαι απολύτως και μονίμως ανακουφισμένη, αλλά άλλο αυτό. Μη τα μπερδεύουμε τα πράγματα.
Ε!!  όσο για μένα, είχα που είχα ένα γερό <<βίδωμα>> με τα βότανα, τώρα ο σεβαστός κύριος καθηγητής της Φαρμακολογίας, μου έδωσε τη χαριστική βολή. Μέχρι που ανακοίνωσα σε γνωστούς και αγνώστους μου, ότι θα βράζω και θα πίνω βαλσαμόχορτο,που όπως λένε καταπολεμά ιδιαίτερα αποτελεσματικά τη κατάθλιψη.
-Μα εσύ δεν έχεις κατάθλιψη, απάντησαν εν χορώ όλοι, (ούτε σε αρχαία τραγωδία να έπαιζαν). Το εντελώς αντίθετο θαλέγαμε.
-Κι΄αν πάθω, αργότερα; τους αντιγύρισα.
-Βρέ αν δεν έπαθες τώρα με τα νέα οικονομικά μέτρα δεν θα πάθεις ποτέ, απάντησαν, πάλι όλοι μαζί.  Τέτοια ταύτιση απόψεων.
Τέλος πάντων, εγώ θα πάρω λίγο βαλσαμόχορτο νάχω καλού-κακού , που λένε,μη και μας πλακώσει και τέταρτο μνημόνιο, γιατί τότε είναι βέβαιο ότι θα υπάρξει έλλειψη.
Τώρα θα δώσω όλες τις πηγές μου από τις πολύτιμες πληροφορίες 
που έχω σε όποιον <<συνάδελφο εν βοτάνοις>>ενδιαφέρεται.Η πιό σημαντική θεωρώ ότι είναι: Βotanologia.blogspot.com

    Ταμήλος και πάσης Ελλάδας ή μάλλον και πάσης Βουλής.

Αν νομίζουμε ότι η παρούσα θητεία του Ελληνικού Κοινοβουλίου θα μείνει στη μνήμη των επερχόμενων γενεών για το δάνειο που πήραμε, κάνουμε ένα παμμέγιστο λάθος.
Μεγαλοπρεπές θάλεγα για να είμαι και στο Σουλεϊμάνειο κλίμα των ημερών.
Θα μείνει αξέχαστη από τις περίφημες ατάκες του βουλευτή Μ.Ταμήλου, που εξαπολύονται με θόρυβο κεραυνού σε εβδομαδιαία προς το παρόν συχνότητα.

Η πρώτη <<έφτιαξε>> τη μέρα ή μαλλον τη βραδυνή εκπομπή του <<Ράδιο Αρβύλα>> και μας γνωστοποίησε,δια του σθεναρά διαμαρτυρόμενου βουλευτή, ότι δεν είναι δυνατόν οι βουλευτές να κάνουν τέσσερις συνεδριάσεις στις θεματικές επιτροπές κάθε μήνα αλλά να αμείβονται ( επιπλέον του κανονικού τους μισθού) βέβαια, μόνον για μία.

Απαράδεκτο, το προσυπογράφω κι΄εγώ. Πιστεύω προσωπικά,  ότι θάπρεπε για κάθε τέσσερις συνεδριάσεις που κάνουν να αμείβονται  τουλάχιστον εις διπλούν δηλαδή για οκτώ. Αλλιώς τι έκαναν τόσο κόπο να εκλεγούν βολευτές;

Σήμερα η ατάκα αριβάρισε με μορφή νομοσχεδίου, με το οποίο υπό μάλης κατέφτασε ο γνωστός και διακεκριμένος βουλευτής στη Βουλή των ταλαίπωρων εκτός των 300, Ελλήνων.Ποιά είναι η πρόταση;
Όχι, πια μισθός μηνιαίος, αλλά ένα απλό μεροκάματο, που θα αποδεικνύει έμπρακτα πόσο παιδιά του λαού είναι και οι βουλευτές μας.Αυτό ζητά με το νομοσχέδιο του.
Και τι μεροκάματο, προτείνει; . Ψίχουλα  θάλεγα.
Μόνο 240 ευρώ την ημέρα,που είναι επιπλέον αφορολόγητα. Προνόμιο (χωρίς καμία εξήγηση) που κατέχουν μόνο 300 Έλληνες ανά την επικράτεια, οι οποίοι βέβαια για να μην τους αδικούμε εντελώς  είναι οι βολευτές που εμείς επιλέξαμε και εμείς ψηφίσαμε.
Καλά να πάθουμε.Τι θέλουμε και είμαστε απλοί ψηφοφόροι;

Ας είμασταν και εμείς ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ και θα δείς πώς θα τούς κάναμε και τους 300, να στέκονται προσοχή μπροστά μας να μην πω και στο ένα πόδι..
Τέλος πάντων, ουδέν κακόν αμιγές καλού, που έλεγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι.Με τις Ταμήλιες ατάκες, θα έχουμε  συνέχεια εξαιρετικές εκπομπές από το <<Ράδιο Αρβύλα>>που είναι ένα γεγονός πολύ καλό, γιατί ας μήν ξεχνούμε ότι τα παιδιά είναι πατριωτάκια από τη Θεσσαλονίκη.
 

                  Τα   δάκρυα  του  φθινοπώρου
            μυθιστόρημα της Καίτης Κάστρο-Λογοθέτη
Πρόκειται για ένα αληθινά  ψυχολυτρωτικό βιβλίο μυθοπλασίας της πραγματικότητας. 
Καθώς είμαι αρκετά χρόνια στη δημοσιογραφία και  κατα συνέπεια κάθε μέρα  στο χώρο των εφημερίδων και των εκδόσεων, μπορώ να πώ μετά λόγου γνώσεως, ότι τα περισσότερα άρθρα ή βιβλία που λαμβάνουμε έχουν παρά τη διαφορετικότητα τους, ένα κοινό παρονομαστή.
Σού δίνουν την αίσθηση ότι επαναλαμβάνουν ιδέες και  συγγραφικό στύλ, που έχεις ξαναδιαβάσει σε  άλλες περιπτώσεις.
Ισως για το λόγο αυτό το μυθιστόρημα της Καίτης Κάστρο-Λογοθέτη ξεχωρίζει αμέσως και σε αγγίζει και όχι μόνο με την πολύ ενδιαφέρουσα πλοκή του. 
Επειδή ενώ κυριολεκτικά σε παρασύρει να συμπάσχεις με  τούς ήρωες του που είναι δεμένοι στα μοιραίο δίχτυ του ανεκπλήρωτου έρωτα τους ταυτόχρονα και με ιδιαίτερη γλαφυρότητα λόγου σου γνωρίζει ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνισμού που ως τώρα λίγοι το δραματοποίησαν, τους Έλληνες της ξενιτιάς. Τους πασίγνωστους <<γκασταρμπάιτερ>> της Γερμανίας.
Πρίν όμως η συγγραφέας σε παρασύρει στη μέθεξη της πλοκής του βιβλίου της και στο στροβίλισμα μιας αδικίας που επιφυλάσσει η ζωή στους δύο ήρωες της, σου προσφέρει μια ανάσα ρομαντικής πρωτοτυπίας.
Ποιά είναι αυτή;
Είναι κάτι πρωτόγνωρο,που το συνέλαβε η ρομαντική διάθεση της Καίτης αλλά και η πολύχρονη ενασχόληση της με την ποίηση.
Αντί για τίτλους κεφαλαίων, ξεκινάει με ένα ποίημα μεγάλων Ελλήνων ή ξένων ποιητών, που σού δίνει αμέσως μια πρόγευση της ατμόσφαιρας που θα συναντήσεις στο κάθε κεφάλαιο του βιβλίου της.
Πολλά μάλιστα από τα ποιήματα των οποίων παραθέτει βέβαια μόνο 4 ή 5 στίχους, είναι σε μετάφραση της ίδιας.
Να κάνω εδώ μια σύντομη προσωπική εξομολόγηση,γιατί θαυμάζω τόσο πολύ τη ποίηση ίσως γιατί ως τώρα στη ζωή μου, έχω γράψει 100νταδες σελίδες πεζού κειμένου, αλλά δεν κατάφερα ποτέ να γράψω ούτε ένα στιχάκι, άρα κατι το σπουδαίο έχουν όσοι μπορούν να το κάνουν όπως η Καίτη Κάστρο-Λογοθέτη.
Θα καταλήξω ακριβώς όπως άρχισα, διαβάστε αυτό το μυθιστόρημα, είναι τόσο ψυχολυτρωτικό που όταν τελειώνοντας θα το αφήσετε από τα χέρια σας, θα έχετε κάνει επίσης θαυμάσια νοερά ταξίδια στις πιο φημισμένες πόλεις της Ευρώπης με οδηγό την πέννα της και θα διαπιστώσετε με πόση μαεστρία μας δίνει ένα μίτο για να παρακολουθούμε τις περιπέτειες των ηρώων της, αφού αντικαθρεφτίζει τα ονόματα της πρώτης γενιάς, στην επόμενη,έτσι ο Αλέξης και η Μαρία  γίνονται έντεχνα Μάριος και Αλεξία στη δεύτερη γενιά, θυμίζοντας μας πάντα, ότι ακόμα και στις πιο δύσκολες καταστάσεις πάντα υπάρχει το φως μιας μελλοντικής φωτεινής ελπίδας. Διαβάστε το και θα με δικαιώσετε.
Παρουσιάζεται αύριο Παρασκευή, στις 7μ.μ. με ελεύθερη είσοδο στο Mediterranean Palace, στον 7ο όροφο.Ακολούθως θα προσφερθεί δεξίωση από τη συγγραφέα.

              Πολύ αργά για δάκρυα και μάλιστα θεατράλε.

Το χτεσινό καθημερινό <<ραντεβού>>μας για τον σχολιασμό διαφόρων επίκαιρων θεμάτων δεν πραγματοποιήθηκε, γιατί η ιστορία της ταλαίπωρης Ινδής νοσοκόμου, που έπεσε κυριολεκτικά θύμα , μιας αναίσχυντης για μένα άποψης, <<άντε να κάνουμε και μια φάρσα για τη πλάκα μας>>, χωρίς <<περίσκεψη και χωρίς αιδώ>> όπως έγραψε και ο μεγάλος Καβάφης, με έχει συγκλονίσει και φοβούμουν ότι θα ήμουν πολύ αυστηρή στις εκφράσεις μου.΄Εκανα τραγικό λάθος.
Γιατί σήμερα μετά το βίντεο με τα θεατρικού τύπου δάκρυα, της καλοχτενισμένης Μέλ Γκρέιγκ, μίας από τους δύο ενόχους της τραγικής στο αποτέλεσμα της φάρσας, νιώθω ακόμα πιο εξαγριωμένη. Γιατί;
Επειδή όταν τη ρωτούσε η  δημοσιογράφος για το γεγονός, σε κάποια στιγμή κόμπιασε και δάκρυσε και αυτομάτως όπως κάνουμε όλοι μας έσκυψε το κεφάλι της για να το κρύψει.
Μετά όμως, σκέφτηκε αστραπιαία, τι καλή εικόνα θα  πρόσφερε το δακρυσμένο της πρόσωπο στο διεθνές τηλεβόρο κοινό των τηλεθεατών που θα την έβλεπαν έτσι και συνέχισε  τη συνέντευξη αφήνοντας τα δάκρυα της να κυλούν άνετα σε δημόσια θέα.
Και πέτυχε διάνα, αφού σήμερα όλα τα βίντεο στις τηλεοράσεις του κόσμου, αυτή ακριβώς  την υποτιθέμενη δακρυροούσα μετάνοια της, δείχνουν.
Ε λοιπόν εγώ δεν πείσθηκα από τα θεατράλε της δάκρυα.
Ανατρίχιασα επίσης όταν  έγραψαν η ίδια Μέλ Γκρέιγκ και ο συνένοχος της Μάικλ Κρίστιαν, ότι θα κάνουν ειδικό ταμείο αρωγής για την οικογένεια της αυτόχειρας, από που όμως λέτε; όχι από τους ίδιους ή έστω από το ραδιόφωνο τους.
Θεέ και Κύριε στοχεύουν στις διαφημίσεις, άρα όχι μόνο δεν έχουν σκοπό να σταματήσουν αυτές τις κατάπτυστες φάρσες, αλλά ελπίζουν και σε αύξηση των διαφημίσεων στην εκπομπή τους, από τους ευαισθητοποιημένους Αυστραλούς.
Αλλά και το τάχα ενδιαφέρον της για το άν έχει παιδιά ή  όχι η αυτόχειρας.
Έλεος,έλεος πια. Δηλαδή άν η αυτόχειρας, ήταν ανύπαντρη, γεροντοκόρη αλλά το ίδιο εαίσθητη στην κοροιδία που της επεφύλαξαν με την απάνθρωπη φάρσα τους, τότε δεν θα στεναχωριόταν;
Ή θα λυπόταν λιγότερο επειδή οδήγησαν όχι μια μητέρα δύο παιδιών, αλλά ανθρωπο άτεκνο ή ανύπαντρο στο να προχωρήσει στο θάνατο , εξαιτίας τους;
Γι΄αυτό πρέπει να καταργηθεί αμέσως η ανθρωποφάγος εκπομπή τους και όχι να αυξήσουν τις διαφημίσεις τους.Όχι ότι θα ξαναζήσει η νοσοκόμα, αλλά να καταλάβουν στο πετσί τους για μια φορά και οι ίδιοι, ότι υπάρχει τιμωρία σ΄αυτό το κόσμο για τις αγριότητες που τόσο άκαρδα και απερίσκεπτα κάνουν.

                   Dancing with all kinds of stars
Αθάνατα τα λόγια του  Άντυ Γουόρχολ, ότι όλοι αποζητούν έστω και 15 λεπτά δημοσιότητας, ιδιαίτερα θα προσθέσω εγώ (και χωρίς ίχνος κακίας) αν είχαν τυλιχτεί με τον λαμπερό μανδύα της λάμψης  τηλεοπτικής ή θεατρικής του/της στάρ ή έστω και στάρλετ λίγο νωρίτερα από το χορευτικό σόου που θα προβληθεί και σήμερα το βράδυ.
Πάντως είναι μία αξιέπαινη προσπάθεια του σταθμού που το διοργανώνει να προσφέρει λίγη λαμπερή αστερόσκονη στα πιο μουντά Χριστούγεννα,της ζωής μας, τα φετινά.

Εγώ όμως θάθελα να τους γράψω, ότι χορεύω  όπως και όλοι μας πιστεύω όχι μόνο κάθε Κυριακή βράδυ αλλά κάθε μέρα με  τα αστέρια, και τα αστεράκια που αστράφτουν μέσα στο μυαλό μου και στα μάτια μου κάθε φορά που ανοίγω ακόμα έναν ταχυδρομικό φάκελο που περιέχει τι άλλο; Λογαριασμούς,παντός είδους.
Αλλά τι περίεργο,τα δικά μου αστέρια,ή stars, όπως 
συνήθως λέγονται στη μοντέρνα ελληνική γλώσσα της σήμερον, σέ κάθε στροφή τους φλάπ μου δίνουν δυνατά στο ένα μάγουλο ένα γενναίο έως ζαλιστικό μπάτσο και μετά στην επόμενη  χορευτική πιρουέτα τους,που έρχεται με το άνοιγμα ενός ακόμα λογαριασμού, φλάπ μου αστράφτουν άλλο ένα χτύπημα στο άλλο.
Είναι που είναι ζαλοκοπημένο το κεφάλι μου από τα αναπάντητα ερωτήματα  της εύρεσης των χρημάτων για τη πληρωμή των άπονων και αμείλικτων  λογαριασμών,
έρχονται αυτά και με αποτελειώνουν.
Όμως πάμπολλοι και τόσο  αγαπητοί μου αναγνώστες που  σήμερα έχετε γίνει παρά ένας 400, ας μήν απελπιζόμαστε γιατί έρχεται η λύση που είναι τα 24.000.000 ευρώ (χάρηκα να γράφω τόσα μηδενικά)του κρατικού λαχείου. Ξέρετε πόσα ανέξοδα, πολύχρωμα αστραφτερά και φυσικά χορευτικά όνειρα μπορούμε να έχουμε μέρα-νύχτα,όταν θα σκεφτόμαστε τί και πόσα πράγματα θα κάνουμε, όταν κερδίσουμε τον πρώτο αριθμό;Ατέλειωτα και όλα πραγματοποιήσιμα.
Αλλά  τότε πρώτα θα φωνάξουμε:
<<Τώρα στ΄αλήθεια,I am dancing,with the stars>>.

   





 

ΕΓΙΝΕ ΚΑΙ ΤΟ ΧΑΤΗΡΙ ΤΟΥ ΑΛΕΚΟΥ, ΕΣΤΩ ΚΑΤΑ ΤΟ ΗΜΙΣΥ
μπορεί απο το ευρώ να μη φύγαμε, φεύγουμε όμως απο τη Eurovision

Να θυμηθούμε εκείνο το παλαιότατο τραγουδάκι που λέει:
<<Πούν τα χρόνια εκείνα,πουν τα χρόνια εκείνα τα παλιά>>

Μεγαλεία τότε και πάσης Ελλάδας να μην πώ και πάσης Ευρώπης.
Να κατακτούμε το πρώτο βραβείο με το άσμα που μας <<ζωγραφίζει>> τέλεια, τραγουδισμένο απο την καλλίφωνη και εξίσου καλλίπυγο, (με ωραία μπούτια, δηλαδή) ΄Ελενα Παπαρίζου.
Ε ναι!! πως να το κάνουμε είμασταν το <<Number one>>.
Και να η χλιδή και να τα πλούτη στην διοργάνωση που ακολούθησε και που φυσικά έγινε στην Αθήνα.
Αλλά και λίγα χρόνια πιο πριν, στην Πόλη όπου είχε σταλεί ο Σάκης (ένας είναι ο Σάκης) να τραγουδήσει,σχίζοντας ακόμα και το πουκάμισο του επί σκηνής και μάλιστα όχι μόνος αλλά με συνοδεία μεγάλης ομάδας υποστηρικτών του, ο ένας από τους οποίους είχε τόσο αεράτα και με τόση χάρη, ριγμένη μια πασμίνα πάνω του,κατά την επίσκεψη τους στον Πατριάρχη.Γιατί άν δεν τη φορούσε στην εκκλησιά, τότε πού;
Αξέχαστες εποχές που στην παρούσα φτώχια μας μοιάζουν  με παραμύθια από τις <<Μία και χίλιες νύχτες>>.
Ενώ τώρα;
Μόνος μισοευχαριστημένος ο Αλέκος Αλαβάνος, που μπορεί να μη φύγαμε από το ευρώ, όπως με τόσο πάθος επιμένει ότι πρέπει να κάνουμε, φεύγουμε τουλάχιστον από την EUROVISION, που τό πρώτο μισό της λέγεται επίσης ευρώ.
Ευτυχώς που δεν είμαστε μόνοι, οι <<φευγάτοι>> αφού κάναμε το Τρίο-Loosers, με τη Πορτογαλία και τη Κύπρο.
Δεν απελπίζομαι όμως. Όχι καθόλου μάλιστα.Γιατί έχει ο καιρός γυρίσματα, μόλις βρούμε το πετρέλαιο στις γεωτρήσεις μας, θα γίνουμε και πάλι και χωρίς τραγούδι αυτή τη φορά το <<Number One>> παγκοσμίως.  

Το τέλος του κόσμου κατά τους Μάγια,21 ή 23/12/12
           ή τάχαμε χύμα μας ήρθαν και τσουβαλάτα

Λοιπόν το εξομολογούμε μετά πάσης ειλικρινείας, άμα δώ ή ακούσω ή διαβάσω κάτι πετυχημένο, πώς μου κολλάει να το κάνω κι΄εγώ.
Μιλάω για τη πρωθυπουργό της Αυστραλίας Γκίλλαρντ, που σε σχετικό της βίντεο υποσχέθηκε να σταθεί κοντά στους συμπατριώτες της, όταν θα έρθει κατά τους Μάγια το τέλος του κόσμου, ακόμα κι΄αν εμφανιστούν ζόμπι και ανθρωποφάγα τέρατα,ακόμα και άν ακούσει να παίζει ρόκ, μια βοριοκορεάτικη μπάντα. Σε ανταμοιβή για το θάρρος της, υπολογίζει ότι θα γλυτώσει και από την εκπομπή στην οποία οφείλει να απαντά  σε ερωτήσεις πολιτών για όσα έκανε και κυρίως για όσα δεν έκανε.Έτσι τουλάχιστον δήλωσε.
Λοιπόν στα δικά μας.
Ορκίζομαι  κι εγώ να σταθώ ακλόνητος και άφοβος φρουρός δίπλα στους 323 (ακριβώς) αναγνώστες  αυτού του μπλογκ, όταν έρθει το τέλος του κόσμου ίσως στις 21 ίσως στις 23 αυτού του μήνα, μόλις οριστικοποιηθεί θα σας το πω..
Από που πηγάζει τόση γενναιότητα;
Πολύ απλό.Γιατί έχει προλάβει να με τρομοκρατήσει κυριολεκτικά και πολύ περισσότερο από το τέλος του κόσμου, ( τότε θα γλυτώσεις και την αγορά χριστουγεννιάτικων δώρων)το τέλος του μηνιαίου μου εισοδήματος που πλησιάζει  με ταχύτητα φωτός και δυστυχώς θα καταφτάσει πολύ πιο γρήγορα από τις 21 τού μήνα.
Γι΄αυτό λέω, τάχαμε χύμα μας ήρθαν και τσουβαλάτα δεν μας έφταναν όλα  τα άλλα συνεχή <<μαλλώματα>> από τους εταίρους μας της Ε.Ε. να πού μας ήρθαν καπάκι και οι Μάγια με τις πανάρχαιες προφητείες τους.
Υπάρχει όμως και κάτι καλό,μάθαμε κι ακούσαμε στο διαδίκτυο, αυτή τη ροκ Μπάντα της Β. Κορέας.
Ε΄λοιπόν δεν με τρόμαξαν. Περισσότερο με τρομάζει κάθε τόσο η ανεξέλεγκτη ταχυκαρδία που με πιάνει, κάθε φορά που μετρώ στη τσάντα τα λεφτά μου.
Ούτε συγκοινωνούντα δοχεία να ήταν το πορτοφόλι με τη καρδιά μου.
Πάντως μη φοβάστε σας έδωσα το λόγο μου να σταθώ δίπλα σας και θα τον κρατήσω,ότι κι΄αν γίνει.
Άλλωστε γιατί να το κρύψω, είναι το μόνο που δεν κοστίζει σε χρήματα αλλά σε αγάπη και από αυτή είμαστε πλούσιοι, έως και δισεκατομυριούχοι θάλεγα..

ΑΧ ΤΙ ΠΑΘΑΜΕ,ΠΑΛΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΓΕΛΙΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΚΛΑΜΑΤΑ

Έ, λοιπόν αποφασίζουμε το κομπιούτερ κι΄εγώ να αρχίσουμε από τα γέλια.Το <<αποφασίζουμε>> δεν είναι λογοτεχνικό, είναι μεταφερόμενη προειδοποίηση από εξαιρετικούς ειδικούς επιστήμονες, αυτού του κλάδου, πως πολύ σύντομα τα κομπιούτερ θα γίνουν τόσο έξυπνα που τις εντολές θα τις δίνουν αυτά και εμείς θα τις εκτελούμε.

Χιού Χέφνερ, ξανά γαμπρός  14 χρόνια πριν κλείσει τα 100.
Ήταν  ο γάμος του γηραιότατου κούνελου με το κουνελάκι του, να γίνει πέρσι στην αρχή του 2011.. Έλα όμως που το  περίφημο pre-nupt,το γαμήλιο συμφωνητικό για τη περιουσία,δεν άρεσε στο κουνελάκι και έτσι δήλωσε τότε,δύο χρόνια πριν, ότι <<της χρειάζεται χρόνος για να σκεφτεί>>.
 Τώρα μάλλον ο χρόνος ή μάλλον τα 2 χρόνια που κύλησαν έφεραν τις επιθυμητές αλλαγές στο συμφωνητικό και έτσι η νύφη είπε το <<ναι>> γι΄αυτό, ανήμερα Πρωτοχρονιάς θα τον καμαρώσει η υφήλιος ξανά και για πολλοστή φορά, τον κούνελο γαμπρό, να πετάει στον έβδομο ουρανό της ευτυχίας μαζί με το τελευταίο του, κουνελάκι-νύφη.
Ίσως για να κάνει εξάσκηση αφού και η αληθινή μόνιμη  πτήση  προς τα ουράνια δεν μοιάζει να είναι και τόσο μακριά αν και εκείνη μάλλον θα τη κάνει μόνος του.
Τι κρίμα ένας άνθρωπος που έκανε επανάσταση πριν 50 χρόνια στον τύπο πρώτα στις ΗΠΑ και μετά παγκοσμίως, δημιουργώντας για πρώτη φορα ένα πολυτελές <<soft-porno>> περιοδικό  πάνω στο οποίο έχτισε μια εκδοτική αυτοκρατορία να καταλήγει έτσι.
Εμείς ας ευχηθούμε τι άλλο; <<βίον ανθόσπαρτο και καρπούς κοιλίας>> στο νεαρό ζεύγος.

Και νάμαστε πάλι στα δύσκολα.....
Πρώτους μας βγάζει ανάμεσα στους 27 της Ευρωπαικής Ένωσης στη διαφθορά, η  διεθνής υπηρεσία για τη διαφάνεια στη δημόσια διοίκηση.
Μήπως μας ζηλεύουν που ο πανθομολογουμένως ξύπνιος και μάγκας  Έλληνας, έχει βρεί το τριπάκι του <<γρηγορόσημου>>;  
Μάλλον αυτό θα είναι, γιατί στο μαύρο χρήμα και άλλοι ήταν πρωτοπόροι και από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού, μάλιστα.

 

       <<Θελω μονο το παιδι μου να παει σχολειο οπως ολα τα παιδια>>

Να που η ζωή διαψεύδει, τη πίστη μου, ότι είναι η μόνη που δημιουργεί παράδοξες καταστάσεις και οι άνθρωποι απλά <<κλέβουμε>> κάποια στοιχεία από τις ιστορίες της και τα κάνουμε φίλμ, σίριαλ ή μυθιστορήματα για να έχουν σχετική αληθοφάνεια στη πλοκή τους.Συμβαίνει και το αντίστροφο.
Γι΄αυτό ας ακούσουμε όλοι, μαζί και το ελληνικό προξενείο του Μονάχου   τη φωνή απόγνωσης που βγαίνει βαθιά μέσα από τη καρδιά ενός πατέρα, άστεγου, άφραγκου και αφάνταστα  βασανισμένου.

<<Θέλω μόνο το παιδί μου να πάει σχολείο όπως όλα τα άλλα παιδιά γι΄αυτό παρακαλώ κάποιος να μου δώσει δωρεάν ένα χώρο 20τ.μ. χωρίς τίποτα μέσα, μόνο για δύο μήνες. Μετά θα δουλέψω όσο πιο σκληρά γίνεται  και θα του πληρώνω ενοίκιο.Μόνο να μπορέσουμε να φύγουμε από εδώ, μόνο για να μπορέσει το παιδί να πάει σχολείο.>>
Ποιό <<εδώ>> εννοεί ο δύστυχος;
Μα τις σκληρές πλαστικές καρέκλες του αεροδρομίου του Μονάχου, όπου κοιμούνται κάθε βράδυ, μαζί με τον γιό του και τη σύντροφο του, εδώ και 6 μήνες. Εκεί όπου μαζεύουν πλαστικά μπουκάλια δίνοντας τα στην ανακύκλωση,για να μπορέσουν να αγοράσουν ένα σάντουιτς και μόνον την ημέρα για τον καθένα τους.  
Πόσο πιο σκληρή είναι η ζωή όταν βλέπεις στη τηλεόραση ένα τέτοιο  σπαραχτικό στην απόγνωση του ρεπορτάζ, από τότε που παρακολουθούσες το φίλμ << The Terminal>> με παρόμοια  πλοκή από τον καναπέ σου. Εύχομαι τα Χριστούγεννα να τους βρούνε στο δωματιάκι, που ζητούν.   

                        DONT CRY FOR US ARGENTINA WE ARE LIKE YOU

Ε΄λοιπόν δεν το κρύβω, ομολογώ ότι κολακεύτηκα, όπως κάνουν όλοι οι απλοί άνθρωποι όταν κάποια παρατήρηση τους επιβεβαιώνεται και πιο επίσημα,από ειδικές μελέτες και  στατιστικές.
Γιατί όλο αυτό το αυτο-καμάρι μου;
Επειδή  σε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Δημήτρη Μαρκόπουλου στο σημερινό <<ΘΕΜΑ>> υπάρχει ένα μέρος του, που λέγεται <<Το βιβλίο ενάντια στη κρίση>> και αναφέρεται  στην χρεοκοπία της Αργεντινής το 2000, επισημαίνοντας ότι οι εκεί στατιστικές απέδειξαν, ότι  στην κρίση της οικονομικής χρεοκοπίας, οι Αργεντίνοι, αντέδρασαν με τη στροφή στο διάβασμα πολλών βιβλίων καθώς και στη παρακολούθηση θεατρικών παραστάσεων που αυξήθηκαν πάνω από 50%.
 Να λοιπόν που αυτή η παράμετρος της στροφής των Ελλήνων στο βιβλίο και κατ΄επέκταση στις βιβλιοπαρουσιάσεις λειτουργεί περίπου όπως έγινε στη μακρινή πατρίδα του του φλογερού τανγκό μια δεκαετία νωρίτερα.

Θυμήθηκα επίσης με κάποια νοσταλγία  ότι κάποια χρόνια πρίν, είχα μαγευτεί από την ζωή της  <<Εβίτα τους>> και ειδικότερα από το γεγονός έτσι όπως γραφόταν τουλάχιστον ότι αυτή  που λατρεύτηκε κυριολεκτικά σαν <<θεά>> από τους πάμφτωχους ντεσκαμισάντος συμπατριώτες της (αυτούς δηλαδή που δεν είχαν ούτε μια πουκαμίσα να φορέσουν)
μετά τη μεγαλοπρεπέστατη κηδεία της με τη συνοδεία των εκατομυρίων πιστών της οπαδών που την ακολούθησαν αποχαιρετώντας την με ειλικρινείς λυγμούς,
ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΗΚΕ από το μεγαλοπρεπές μαυσωλείο της.
 Βρέθηκε πολλά χρόνια αργότερα σε ένα απλό φέρετρο σε μία παλιά αποθήκη και μετά πάλι μυστηριωδώς ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΗΚΕ και απο εκεί.
Αλήθεια ή ψέμματα;
Όπως και να είναι η αλήθεια η Εβίτα που δεν ονομάσθηκε αντιπρόεδρος της Αργεντινής από τον Περόν, τότεπανίσχυρο πρόεδρο και σύζυγο της, επειδή από γυναικεία φιλαρέσκεια είχε κρύψει  3 χρόνια από την αληθινή της ηλικία<<είδε>> την δεύτερη κυρία Περόν, ονόματι Ιζαμπέλλα να γίνεται όχι απλά αντιπρόεδρος αλλά πρόεδρος της Αργεντινής.

Δεν μοιάζουν όλα αυτά με σίριαλ σαπουνόπερας με ατέλειωτες ανατροπές;
Μόνο που κανένας ακόμα και ο πιό ευφάνταστος σεναριογράφος δεν θα τολμούσε να γράψει μια τέτοια πλοκή.
Ποιός μπορούσε μόνο;
Μα ποιός άλλος από την αληθινή ζωή. 

Τον θυμάμαι ακόμα ανατριχιάζοντας , να υποδύεται σε ένα φίλμ, έναν φλογερό ρήτορα της Γαλλικής επανάστασης, τον περίφημο Ζώρζ-Ζάκ Νταντόν, γνωστότερο στην ιστορία, με το προσωνύμιο<<Ο γητευτής του λαού>>.
Με τα μακριά ξανθά μαλλιά του να ανεμίζουν και μια τεράστια φλόγα υποκριτικής να ξεχύνεται από κάθε του λέξη αλλά και από τη πιό μικρή του κίνηση, μ΄έκανε τότε να αναρωτηθώ,όπως έβλεπα τη ταινία μαγεμένη από το τεράστιο ταλέντο του, αν ο Ζεράρ Ντεπαρτιέ που ενσάρκωνε με τόση πύρωση ψυχής τον ρόλο του ιστορικού ήρωα, τον ξεπερνούσε τελικά σε πάθος και σε πειστικότητα εκφράσεων , λόγων και κινήσεων.

Από τότε πέρασαν αρκετά χρόνια, αλλά θαρρείς και το θεϊκό ταλέντο του,μεγάλωνε κάθε χρόνο, για να μας συγκλονίσει με <<Τη γυναίκα της διπλανής πόρτας>> να μας κάνει να χαμογελάσουμε γλυκόπικρα,με τη <<Πράσινη κάρτα>> και να γελάσουμε με τον γραφικό συγχωριανό Γαλάτη, φίλο του <<Αστερίξ>>.
Ήταν αρκετά αυτά και πολλά άλλα έργα για να του συγχωρήσουμε το γεγονός  ότι δεν ήταν μόνο τα χρόνια τής ηλικίας του που αυξανόντουσαν αλλά αλλίμονο περισσότερο αυξανόντουσαν τα κιλά που βάραιναν το σώμα του.. 
Ήταν.
Και τότε  ήρθε ή μάλλον τότε φάνηκε καθαρά ότι ενάντια στο ταλέντο του που τόσοι ζήλευαν, είχε μόνος του δημιουργήσει έναν αμείλικτο εχθρό, το αλκοόλ.
Έναν εχθρό με ικανότητα διώκτη, ή μάλλον καταστροφέα. Έναν εχθρό,  άπονο, ανελέητο και ικανό να κάνει  συντρίμμια τον άνθρωπο αλλά κυρίως τον ηθοποιό που ομόφωνα είχε χαρακτηριστεί ώς το <<Ιερό τέρας>>, της γαλλικής θεατρικής σκηνής.
Και μετά ακολούθησε η κατεδάφιση ανθρώπου και ηθοποιού, από τον παντοδύναμο εχθρό που ο ίδιος δημιούργησε και  τον άφησε να γίνει κυρίαρχος της ζωής του.
 Και τώρα;
Τώρα ουρεί πάνω του, μέσα στο αεροπλάνο. Μετά  τον κρατούν φυλακισμένο μέχρι να ξεμεθύσει, για να τον προστατεύσουν, από τον ίδιο του τον εαυτό..
Γιατί άνθρωποι τόσο ταλαντούχοι, να φτάνουν σε τέτοιο σημείο;
Να είναι άραγε  όπως λένε οι ψυχολόγοι, ότι κάποια στιγμή ένιωσε αδύναμος να ξεπεράσει τον εαυτό του και να δώσει ακόμα πιο συγκλονιστικές ερμηνείες; ή απλά επειδή έχει βαρεθεί , τον θαυμασμό, τα λεφτά και όλο τον κόσμο και γι΄αυτό και <<κρύβεται>> πίσω από το αλκοόλ.
Εγώ πάντως θάθελα πάντα να τον θυμάμαι να με συναρπάζει σανφλογερός Νταντόν και όχι να τον λυπούμαι σαν αλκοολικό Ντεπαρτιέ.
Ίσως τελικά οι απλοί άνθρωποι, οι <<χρυσές μετριότητες>> που λένε, να είναι πιο τυχεροί.  
 

Κρίση στην οικονομία..άνθιση στις βιβλιοπαρουσιάσεις.

      Στήν αρχή το θεώρησα ως ευγενική ανταπόδοση της δικής μου πρόσκλησης για τη παρουσίαση του βιβλίου μου <<Η ΑΠΑΓΩΓΗ>> ενός σύγχρονου θρίλερ.
Η παρουσίαση είχε γίνει στο τέλος Μαίου  κάτω από τη πιο καταρρακτώδη βροχή που γνώρισε η φετινή άνοιξη, με αποτέλεσμα το κοκτέιλ  που ακολούθησε  να το απολαύσουμε ημί-κολυμπώντας στις λιμνούλες που είχαν σχηματιστεί στα μαρμάρινα αλώνια (όχι φυσικά του Διγενή) αλλά του πολύ χαριτωμένου  μπάρ,<<La place mignone>.
Μετά από αρχές Οκτωβρίου και όλο το Νοέμβριο, οι προσκλήσεις για παρουσιάσεις βιβλίων άρχισαν να αυξάνουν με γεωμετρική πρόοδο, μέχρι που προχτές Τετάρτη υπήρχαν τρείς παρουσιάσεις , ακριβώς την ίδια ώρα για 3 διαφορετικά βιβλία.
Στο αμφιθέατρο του <<Ανατόλια-Μαλλιάρης>>, ο διπλωμάτης Γιώργος Νικολαίδης παρουσίασε το ιστορικό του μυθιστόρημα <<Τα πορφυρά σανδάλια>> που όπως  μας αφήνει να καταλάβουμε ο τίτλος του, πρόκειται για μια συγκλονιστική μυθιστορία της εποχής του Βυζαντίου.Σας συνιστώ να το απολαύσετε.
Στον <<Ιανό>> παρουσιάστηκε το βιβλίο του Πάνου Θεοδωρίδη, με πρωτογενή ιστορικά άρθρα που έγραψε ειδικά για τον <<Αγγελιοφόρο>> με την αφορμή της επετείου των 100 χρόνων από την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης. Εξίσου συγκλονιστικά και αυτά γιατί αναφέρονται στη πρόσφατη ιστορία και στη ζωή της πολυαγαπημένης μας  πόλης της Θεσσαλονίκης. Ευτυχώς που το βιβλίο θα βρίσκεται στη πλούσια κυριακατικη έκδοση του <<Α>> μεθαύριο Κυριακή.
Για τη παρουσίαση της ποιητικής συλλογής δυστυχώς δεν μπορώ να μιλήσω γιατί  δεν παραβρέθηκα,λόγω σύμπτωσης της ώρας.
Σε λίγες μέρες τη Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου,στις 7μ.μ. θα παρουσιάσουμε <<Τα δάκρυα του Φθινοπώρου>> της Καίτης Κάστρο, ενός βιβλίου που μιλά με πολύ τρυφερό και ταυτόχρονα δραματουργικό τρόπο, για έναν μεγάλο και ανεκπλήρωτο έρωτα, ανάμεσα σε  <<ήρωες>> που θαρρείς ότι  ξεπηδούν από τις σελίδες του, με σάρκα και οστά. Ένα βιβλίο που προσφέρει στους αναγνώστες του, μια ατόφια ψυχολυτρωτική μέθεξη.
Σας περιμένουμε  στο ξενοδοχείο <<Mediterranean>> αίθουσα ΔΙΑΣ με ελεύθερη είσοδο.  Ακολούθως θα προσφερθεί κοκτέιλ από τη συγγραφέα, στον ίδιο χώρο.   

                    Ο <<νέος>> είναι ωραίος και μακρύκομος, αλλά ......

Με μαλλιά, μακριά που μου θύμισαν ολίγον τη Μπαρμπαρούσειο εκδοχή του Καραισκάκη, έτσι που πέφτουν κυματιστά πολύ πιό κάτω από τους ώμους του,όπως τον βλέπω σε φωτογραφία του, με το θάρρος του πρωτάρη (αφού αυτή είναι η πρώτη του θητεία στην Ευρωβουλή, μετά τον διορισμό του, από το κόμμα του, όπως όλοι οι Έλληνες ευρωβουλευτές άλλωστε,) την έσκασε τη βόμβα υπό μορφή καταγγελίας του στην Ευρωβουλή.

Οι γεωτρήσεις για κοιτάσματα πετρελαίου και άλλων συναφών πλουτοπαραγωγικών πηγών για τη χώρα του και χώρα μας,στα θαλάσσια ύδατα του Ιονίου πελάγους, πρέπει να σταματήσουν πάραυτα.
Καλέ γιατί;
Γιατί ενοχλούνται τα δελφίνια και μάλιστα κινδυνεύουν από τις έρευνες.

Αχ, αυτά τα δελφινάκια τώρα που είμαστε καταχρεωμένοι, βρέθηκαν να του ψιθυρίσουν ότι είναι σε κίνδυνο, από αυτή τη κακιά Ελλάδα;
Και να, που θα μας κουτσομπολεύουν τώρα και γι΄αυτό  οι <<ξένοι>>.

Κεραυνός εν αιθρία, η επίσημη καταγγελία του, που την ακολούθησε άλλος μεγαλύτερος σε ήχο και λάμψη, κεραυνός από το ίδιο του το κόμμα μάλιστα, που τον χαρακτήρισε επικινδυνότερο των γεωτρήσεων για τους Έλληνες.
Βρέ τι απονιά κι΄αυτή, μου θύμισε το Ξαρχάκειο άσμα, <<Άπονη ζωή>>.
Αφού το ξέρουμε (καθώς το λέει και το λαικό άσμα,) ο νέος είναι ωραίος αλλά.....

    << Γυρεύοντας τον Παρασκευά>> αυτοβιογραφία, του Σεραφείμ  Δεδεογλου

Μπορείς να <<αιχμαλωτίσεις>> μια εξαιρετικά συναρπαστική πορεία ζωής στις σελίδες ενός βιβλίου, έστω κι΄αν αυτές ξεπερνούν τις 430, έστω κι αν έχεις αφιερώσει ολόψυχα 1600 ώρες συγγραφής των αναμνήσεων της ζωής σου, παράλληλα με τη κανονική σου δουλιά;
Μπορείς αν είσαι ο Σεραφείμ Δεδέογλου.
Μπορείς να δηλώνεις ευθαρσώς στο πρόλογο του βιβλίου σου, ότι τα γραφόμενα σου είναι αλήθεια κατα 95% και το υπόλοιπο ελάχιστο 5% είναι όπως χαρακτηριστικά αποκαλείς το <<κερασάκι στη τούρτα>>;
Μπορείς το  ξαναγράφω αν είσαι ο Σεραφείμ Δεδέογλου. 
Ο γνωστός μεγαλοξενοδόχος και βιομήχανος με τη μεγάλη ευτυχισμένη οικογένεια, που έζησε όμως πολλά χρόνια από  τη νεανική ζωή του σαν ένα απίστευτο <<παιδί της πιάτσας>> Βίωσε καταστάσεις και ιστορίες που δυσκολεύεσαι να τις πιστέψεις,όταν τις διαβάζεις αν και φαίνονται, πόσο ειλικρινείς είναι.
Μπορείς να τολμήσεις να ονομάσεις το βιβλίο της ζωής σου, με το όνομα ενός ιδεατού
<< ευεργέτη>> σου, που σού πρόσφερε σε μια πολύ δύσκολη νύχτα  στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου, τη δροσιά  που τόσο αναζητούσες, διψασμένος από το κάψιμο του πυρετού. Μια δροσιά που ξεχύθηκε μέσα σου, από τους υπέροχους χυμούς ενός ζουμερού φρούτου-πορτοκάλι αν θυμάμαι καλά.
Και αυτό το τονίζω, όχι γιατί δεν θυμάμαι καλά, τουναντίον μάλιστα, αλλά γιατί την αυτοβιογραφία του Σεραφείμ Δεδέογλου, άρχισα να τη διαβάζω, αμέσως αφού μας την πρόσφερε μεγάθυμα και με αφιλοκέρδεια, μετά τη παρουσίαση της και τη τέλειωσα συνεπαρμένη από τη  διήγηση μιας ζωής πιό συγκλονιστικής από το πιό περιπετειώδες βιβλίο, προχωρημένα χαράματα.
Άλλωστε είναι γνωστό ότι μόνον η αληθινή ζωή μπορεί να δημιουργήσει και να<<γράψει>> τις πιο ενδιαφέρουσες και  τις πιό απίστευτες ιστορίες.
Και η ζωή του  αυτοβιογραφούμενου, είχε όλα  τα εχέγγυα, όλο το δυναμισμό, της αληθινής και όχι μυθιστορηματικής περιπέτειας.
Ένα απλό <<συγχαρητήρια>> δεν είναι αρκετό.
 Ίσως μια προτροπή πρός όλους να διαβάσουν το βιβλίο σαν πολύτιμο <<μάθημα ζωής>> για το τί μπορεί να καταφέρει η θέληση, η διορατικότητα και πάνω από όλα η συνεχής ακάματη εργασία ίσως, το ξαναλέω, να είναι πιό αρμόζουσα ιδιαίτερα σ΄αυτή τη περίπτωση που το βιβλίο προσφέρεται δωρεάν.
Πληροφορίες στα ξενοδοχεία <<Mediterranean Palace>> - <<Grand Palace Hotel>>.



 

Το άκουσα πολλές φορές το νέο τραγούδι της Χαρούλας Αλεξίου και του Βασίλη, από τον <<Ερωτικό fm>>, όχι μόνο γιατί το αγάπησαν οι συντελεστές του σταθμού και το έπαιξαν πολλές φορές, αλλά γιατί ανακάλυψα τη πολλοστή φορά που  το άκουσα  ότι σου προσφέρει μια γλυκιά<<υπόγεια>> μέθεξη και με τη μουσική του,τη λίγο μακρόσυρτη και κάπως λυπητερή αλλά και με τους στίχους του ,τους ακόμα πιο λυπημένους. Θα τους έλεγα έως και σπαραχτικούς. 
Όμως φοβάμαι ειλικρινά ότι το πρόβλημα μας σαν χώρας αυτή τη στιγμή, δεν είναι μόνο οι μέρες που δικάζουν ή ίσως τελικά και μελλοντικά καταφέρουν πράγματι να δικάσουν, τους φαύλους, αλλά οι μέρες που διχάζουν  και αυτό θα είναι η πιο αποτρόπαια επανάληψη γενοκτονίας, για ένα λαό, που πέρασε ένα πολιτικό Διχασμό, 90 χρόνια πριν και μετέπειτα έναν αδελφοκτόνο και απόλυτα καταστροφικό, εμφύλιο πόλεμο.
Μπορεί εμείς  τώρα όταν διαβάζουμε εκείνα τα γεγονότα,να μας μοιάζουν σαν απλές ιστορικές ανασκοπήσεις, που προσπαθούν να είναι αντικειμενικές.
Όμως τη προσπάθεια  αντικειμενικότητα τους, τη <<συντρίβουν>>όχι οι λέξεις με τα δίκια της μιας ή της άλλης παράταξης, αλλά εκείνες οι παλιές ασπρόμαυρες φωτογραφίες της εποχής τους, τραγικές στη κραυγή ενός βουβού απελπισμένου πόνου που ξεχύνεται ασυγκράτητος από τα χαροκαμένα πρόσωπα  των ανδρών και των ισχνών και πάντα μαυροφορεμένων γυναικών. 
Αύριο θα γιορτασθεί και πάλι ο Γοργοπόταμος και ουσιαστικά με την επέτειο αυτή, θα δοξασθεί ή συναδέλφωση των Ελλήνων ανταρτών που όταν ένωσαν τις αντιστασιακές τους ομάδες, τότε κατάφεραν το ακατόρθωτο.
Τίναξαν τη γέφυρα στο Γοργοπόταμο και ανέκοψαν τον εφοδιασμό του τότε κατακτητή. Άραγε μπορεί να πάρουμε μαθήματα από εκείνη τη συνεργασία; 

Το προσωπάκι της, καθάριο και γλυκύτατο, μαλλιά καλοχτενισμένα, και μόνο τα <<άδεια>> μάτια προδίδουν την αγωνία της.Τελικά θα την <<μισήσουν, ή όχι;>> οι γονείς της, όπως συνέχεια επαναλαμβάνει εξηγώντας, την αποτρόπαια πράξη της.
Το βίντεο, άσπλαχνο στον ρεαλισμό του, τη δείχνει να αναπαριστά,σαν να είναι ξένη τον στραγγαλισμό, του νεογέννητου.Καθισμένη πάνω στη λεκάνη της τουαλέτας του μπάνιου τους, στην ίδια θέση, όπου κατατρομαγμένη,ολομόναχη και αβοήθητη υπέμενε τους φρικτούς πόνους της γέννας της,4 μέρες πρίν..
Και μετά;
Μετά για να μην τη μισήσουν οι γονείς της, έκανε ότι κάνουν όλα τα παιδιά, όταν προκαλούν μια μεγάλη ζημιά, σπάζοντας ένα κρυστάλλινο ακριβό βάζο, ας πούμε. Προσπαθούν να  κρύψουν τη ζημιά.
Μόνο που στο παλιό βρώμικο κουτί από τα σταράκια της, δεν έκρυψε τα συντρίμια ενός βάζου, αλλά τα συντρίμια μιας ζωούλας, που της έμελλε να πάρει μία και μοναδική ανάσα, πρίν τα χέρια αυτής που τη γέννησε σφικτούν με τόσο αποτρόπαια δύναμη στο μικροσκοπικό λαιμό του βρέφους.
Και μετά;
Μετά σαν παιδί που είναι και η ίδια, ηρέμησε ελπίζοντας ότι δεν θα τη μισήσουν οι γονείς της και <<ξέχασε>> τη ζημιά, μέσα στη ντουλάπα της, μέχρι που η φρικιαστική μυρωδιά της σήψης,πρόδωσε την αλήθεια, στη μητέρα της.....
Και αναρωτιέμαι, ποιός φταίει περισσότερο για αυτή  τη τραγωδία; Μα όλοι μας. Ακόμα και η φύση, που για το απρόσεχτο σέξ δύο παιδιών, τιμωρεί μόνο το ένα,τόσο πολύ άσπλαχνα, όσο άσπλαχνο  στάθηκε και το παιδί-μάνα-φόνισσα.

                                            Τα  <<ανθρώπινα>> μάτια.

 

 

 

Τους βλέπω σχεδόν κάθε πρωί, να προχωρούν και οι τρεις τους, με τον ίδιο πειθαρχημένο αλλά και υπερήφανο βηματισμό, και έχοντας πάντοτε την Κατερίνα ανάμεσα τους.

 

Τα ονόματα τους είναι Μήτσος και Έκτωρ, αλλά αυτό το έμαθα μετά τη συνάντηση που θα σας αφηγηθώ.

Εκείνο το πρωινό, έπρεπε να βγώ κι΄εγώ πολύ νωρίς για να προλάβω κάποιες δουλιές στη τράπεζα και έτσι έπεσα ακριβώς επάνω τους όπως γυρνούσαν από τη βόλτα τους.

 

Είναι τόσο όμορφοι με τη κατάλευκη γούνα τους και οι δύο, που δύσκολα αντιστέκεσαι στο πειρασμό να τους χαιδεύσεις. Αυτό και πήγα να κάνω, αλλά με σταμάτησε μια αδιόρατη κίνηση ενόχλησης, και το ότι με κοίταξαν αδιάφορα και όχι φιλικά.

<<Ήσυχα παιδιά >> τους είπε η Κατερίνα και αμέσως έμειναν ακίνητοι.

Και όχι μόνο.

Γιατί έτσι όπως στεκόμουν δίπλα στην αφεντικίνα τους, είδα το βλέμμα τους, όπως γύρισαν και την κοίταξαν. Ένα βλέμμα που ξεχείλιζε από την πιό αγνή και άδολη αγάπη. Ένα βλέμμα που έλεγε :<<Θα κάνουμε πάντα ότι μας πείς>>

 

Ένα βλέμμα που έκανε τα μάτια τους, να έχουν γίνει πιο ανθρώπινα από τα ανθρώπινα.

Όλη τη μέρα, εκείνη η ματιά τους,η  γεμάτη απο περίσσευμα μιας αγάπης χωρίς καμία ιδιοτέλεια ή υπολογισμό, μου πρόσφερε μια γλυκύτατη ψυχική θαλπωρή που με συντρόφευσε στις επαγγελματικες δυσκολίες , που αναφύονται κάθε μέρα για όλους μας.

Κατάλαβα πόσο τυχερή ήταν η Κατερίνα που είχε τον Έκτορα και τον Μήτσο, δίπλα της ,αλλά και πόσο άτυχη ήμουν εγώ που οι δύο μου συνώνυμοι Τζόλυ, σκυλάκι και γατούλης αντίστοιχα, έχουν <<φύγει>> οριστικά για έναν, κόσμο πολύ πιο γαλήνιο, όπως θέλω να πιστεύω.

Γι΄αυτό λέω σε όλους, συχνά <<χαρείτε τους πιστούς σας φίλους, όσο ακόμα είναι κοντά σας.>>