" Άγνωστο Πρόσωπο" της Κάτιας

Τον θυμάμαι ακόμα ανατριχιάζοντας , να υποδύεται σε ένα φίλμ, έναν φλογερό ρήτορα της Γαλλικής επανάστασης, τον περίφημο Ζώρζ-Ζάκ Νταντόν, γνωστότερο στην ιστορία, με το προσωνύμιο<<Ο γητευτής του λαού>>.
Με τα μακριά ξανθά μαλλιά του να ανεμίζουν και μια τεράστια φλόγα υποκριτικής να ξεχύνεται από κάθε του λέξη αλλά και από τη πιό μικρή του κίνηση, μ΄έκανε τότε να αναρωτηθώ,όπως έβλεπα τη ταινία μαγεμένη από το τεράστιο ταλέντο του, αν ο Ζεράρ Ντεπαρτιέ που ενσάρκωνε με τόση πύρωση ψυχής τον ρόλο του ιστορικού ήρωα, τον ξεπερνούσε τελικά σε πάθος και σε πειστικότητα εκφράσεων , λόγων και κινήσεων.

Από τότε πέρασαν αρκετά χρόνια, αλλά θαρρείς και το θεϊκό ταλέντο του,μεγάλωνε κάθε χρόνο, για να μας συγκλονίσει με <<Τη γυναίκα της διπλανής πόρτας>> να μας κάνει να χαμογελάσουμε γλυκόπικρα,με τη <<Πράσινη κάρτα>> και να γελάσουμε με τον γραφικό συγχωριανό Γαλάτη, φίλο του <<Αστερίξ>>.
Ήταν αρκετά αυτά και πολλά άλλα έργα για να του συγχωρήσουμε το γεγονός  ότι δεν ήταν μόνο τα χρόνια τής ηλικίας του που αυξανόντουσαν αλλά αλλίμονο περισσότερο αυξανόντουσαν τα κιλά που βάραιναν το σώμα του.. 
Ήταν.
Και τότε  ήρθε ή μάλλον τότε φάνηκε καθαρά ότι ενάντια στο ταλέντο του που τόσοι ζήλευαν, είχε μόνος του δημιουργήσει έναν αμείλικτο εχθρό, το αλκοόλ.
Έναν εχθρό με ικανότητα διώκτη, ή μάλλον καταστροφέα. Έναν εχθρό,  άπονο, ανελέητο και ικανό να κάνει  συντρίμμια τον άνθρωπο αλλά κυρίως τον ηθοποιό που ομόφωνα είχε χαρακτηριστεί ώς το <<Ιερό τέρας>>, της γαλλικής θεατρικής σκηνής.
Και μετά ακολούθησε η κατεδάφιση ανθρώπου και ηθοποιού, από τον παντοδύναμο εχθρό που ο ίδιος δημιούργησε και  τον άφησε να γίνει κυρίαρχος της ζωής του.
 Και τώρα;
Τώρα ουρεί πάνω του, μέσα στο αεροπλάνο. Μετά  τον κρατούν φυλακισμένο μέχρι να ξεμεθύσει, για να τον προστατεύσουν, από τον ίδιο του τον εαυτό..
Γιατί άνθρωποι τόσο ταλαντούχοι, να φτάνουν σε τέτοιο σημείο;
Να είναι άραγε  όπως λένε οι ψυχολόγοι, ότι κάποια στιγμή ένιωσε αδύναμος να ξεπεράσει τον εαυτό του και να δώσει ακόμα πιο συγκλονιστικές ερμηνείες; ή απλά επειδή έχει βαρεθεί , τον θαυμασμό, τα λεφτά και όλο τον κόσμο και γι΄αυτό και <<κρύβεται>> πίσω από το αλκοόλ.
Εγώ πάντως θάθελα πάντα να τον θυμάμαι να με συναρπάζει σανφλογερός Νταντόν και όχι να τον λυπούμαι σαν αλκοολικό Ντεπαρτιέ.
Ίσως τελικά οι απλοί άνθρωποι, οι <<χρυσές μετριότητες>> που λένε, να είναι πιο τυχεροί.