Κρίση στην οικονομία..άνθιση στις βιβλιοπαρουσιάσεις.

      Στήν αρχή το θεώρησα ως ευγενική ανταπόδοση της δικής μου πρόσκλησης για τη παρουσίαση του βιβλίου μου <<Η ΑΠΑΓΩΓΗ>> ενός σύγχρονου θρίλερ.
Η παρουσίαση είχε γίνει στο τέλος Μαίου  κάτω από τη πιο καταρρακτώδη βροχή που γνώρισε η φετινή άνοιξη, με αποτέλεσμα το κοκτέιλ  που ακολούθησε  να το απολαύσουμε ημί-κολυμπώντας στις λιμνούλες που είχαν σχηματιστεί στα μαρμάρινα αλώνια (όχι φυσικά του Διγενή) αλλά του πολύ χαριτωμένου  μπάρ,<<La place mignone>.
Μετά από αρχές Οκτωβρίου και όλο το Νοέμβριο, οι προσκλήσεις για παρουσιάσεις βιβλίων άρχισαν να αυξάνουν με γεωμετρική πρόοδο, μέχρι που προχτές Τετάρτη υπήρχαν τρείς παρουσιάσεις , ακριβώς την ίδια ώρα για 3 διαφορετικά βιβλία.
Στο αμφιθέατρο του <<Ανατόλια-Μαλλιάρης>>, ο διπλωμάτης Γιώργος Νικολαίδης παρουσίασε το ιστορικό του μυθιστόρημα <<Τα πορφυρά σανδάλια>> που όπως  μας αφήνει να καταλάβουμε ο τίτλος του, πρόκειται για μια συγκλονιστική μυθιστορία της εποχής του Βυζαντίου.Σας συνιστώ να το απολαύσετε.
Στον <<Ιανό>> παρουσιάστηκε το βιβλίο του Πάνου Θεοδωρίδη, με πρωτογενή ιστορικά άρθρα που έγραψε ειδικά για τον <<Αγγελιοφόρο>> με την αφορμή της επετείου των 100 χρόνων από την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης. Εξίσου συγκλονιστικά και αυτά γιατί αναφέρονται στη πρόσφατη ιστορία και στη ζωή της πολυαγαπημένης μας  πόλης της Θεσσαλονίκης. Ευτυχώς που το βιβλίο θα βρίσκεται στη πλούσια κυριακατικη έκδοση του <<Α>> μεθαύριο Κυριακή.
Για τη παρουσίαση της ποιητικής συλλογής δυστυχώς δεν μπορώ να μιλήσω γιατί  δεν παραβρέθηκα,λόγω σύμπτωσης της ώρας.
Σε λίγες μέρες τη Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου,στις 7μ.μ. θα παρουσιάσουμε <<Τα δάκρυα του Φθινοπώρου>> της Καίτης Κάστρο, ενός βιβλίου που μιλά με πολύ τρυφερό και ταυτόχρονα δραματουργικό τρόπο, για έναν μεγάλο και ανεκπλήρωτο έρωτα, ανάμεσα σε  <<ήρωες>> που θαρρείς ότι  ξεπηδούν από τις σελίδες του, με σάρκα και οστά. Ένα βιβλίο που προσφέρει στους αναγνώστες του, μια ατόφια ψυχολυτρωτική μέθεξη.
Σας περιμένουμε  στο ξενοδοχείο <<Mediterranean>> αίθουσα ΔΙΑΣ με ελεύθερη είσοδο.  Ακολούθως θα προσφερθεί κοκτέιλ από τη συγγραφέα, στον ίδιο χώρο.   

                    Ο <<νέος>> είναι ωραίος και μακρύκομος, αλλά ......

Με μαλλιά, μακριά που μου θύμισαν ολίγον τη Μπαρμπαρούσειο εκδοχή του Καραισκάκη, έτσι που πέφτουν κυματιστά πολύ πιό κάτω από τους ώμους του,όπως τον βλέπω σε φωτογραφία του, με το θάρρος του πρωτάρη (αφού αυτή είναι η πρώτη του θητεία στην Ευρωβουλή, μετά τον διορισμό του, από το κόμμα του, όπως όλοι οι Έλληνες ευρωβουλευτές άλλωστε,) την έσκασε τη βόμβα υπό μορφή καταγγελίας του στην Ευρωβουλή.

Οι γεωτρήσεις για κοιτάσματα πετρελαίου και άλλων συναφών πλουτοπαραγωγικών πηγών για τη χώρα του και χώρα μας,στα θαλάσσια ύδατα του Ιονίου πελάγους, πρέπει να σταματήσουν πάραυτα.
Καλέ γιατί;
Γιατί ενοχλούνται τα δελφίνια και μάλιστα κινδυνεύουν από τις έρευνες.

Αχ, αυτά τα δελφινάκια τώρα που είμαστε καταχρεωμένοι, βρέθηκαν να του ψιθυρίσουν ότι είναι σε κίνδυνο, από αυτή τη κακιά Ελλάδα;
Και να, που θα μας κουτσομπολεύουν τώρα και γι΄αυτό  οι <<ξένοι>>.

Κεραυνός εν αιθρία, η επίσημη καταγγελία του, που την ακολούθησε άλλος μεγαλύτερος σε ήχο και λάμψη, κεραυνός από το ίδιο του το κόμμα μάλιστα, που τον χαρακτήρισε επικινδυνότερο των γεωτρήσεων για τους Έλληνες.
Βρέ τι απονιά κι΄αυτή, μου θύμισε το Ξαρχάκειο άσμα, <<Άπονη ζωή>>.
Αφού το ξέρουμε (καθώς το λέει και το λαικό άσμα,) ο νέος είναι ωραίος αλλά.....

    << Γυρεύοντας τον Παρασκευά>> αυτοβιογραφία, του Σεραφείμ  Δεδεογλου

Μπορείς να <<αιχμαλωτίσεις>> μια εξαιρετικά συναρπαστική πορεία ζωής στις σελίδες ενός βιβλίου, έστω κι΄αν αυτές ξεπερνούν τις 430, έστω κι αν έχεις αφιερώσει ολόψυχα 1600 ώρες συγγραφής των αναμνήσεων της ζωής σου, παράλληλα με τη κανονική σου δουλιά;
Μπορείς αν είσαι ο Σεραφείμ Δεδέογλου.
Μπορείς να δηλώνεις ευθαρσώς στο πρόλογο του βιβλίου σου, ότι τα γραφόμενα σου είναι αλήθεια κατα 95% και το υπόλοιπο ελάχιστο 5% είναι όπως χαρακτηριστικά αποκαλείς το <<κερασάκι στη τούρτα>>;
Μπορείς το  ξαναγράφω αν είσαι ο Σεραφείμ Δεδέογλου. 
Ο γνωστός μεγαλοξενοδόχος και βιομήχανος με τη μεγάλη ευτυχισμένη οικογένεια, που έζησε όμως πολλά χρόνια από  τη νεανική ζωή του σαν ένα απίστευτο <<παιδί της πιάτσας>> Βίωσε καταστάσεις και ιστορίες που δυσκολεύεσαι να τις πιστέψεις,όταν τις διαβάζεις αν και φαίνονται, πόσο ειλικρινείς είναι.
Μπορείς να τολμήσεις να ονομάσεις το βιβλίο της ζωής σου, με το όνομα ενός ιδεατού
<< ευεργέτη>> σου, που σού πρόσφερε σε μια πολύ δύσκολη νύχτα  στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου, τη δροσιά  που τόσο αναζητούσες, διψασμένος από το κάψιμο του πυρετού. Μια δροσιά που ξεχύθηκε μέσα σου, από τους υπέροχους χυμούς ενός ζουμερού φρούτου-πορτοκάλι αν θυμάμαι καλά.
Και αυτό το τονίζω, όχι γιατί δεν θυμάμαι καλά, τουναντίον μάλιστα, αλλά γιατί την αυτοβιογραφία του Σεραφείμ Δεδέογλου, άρχισα να τη διαβάζω, αμέσως αφού μας την πρόσφερε μεγάθυμα και με αφιλοκέρδεια, μετά τη παρουσίαση της και τη τέλειωσα συνεπαρμένη από τη  διήγηση μιας ζωής πιό συγκλονιστικής από το πιό περιπετειώδες βιβλίο, προχωρημένα χαράματα.
Άλλωστε είναι γνωστό ότι μόνον η αληθινή ζωή μπορεί να δημιουργήσει και να<<γράψει>> τις πιο ενδιαφέρουσες και  τις πιό απίστευτες ιστορίες.
Και η ζωή του  αυτοβιογραφούμενου, είχε όλα  τα εχέγγυα, όλο το δυναμισμό, της αληθινής και όχι μυθιστορηματικής περιπέτειας.
Ένα απλό <<συγχαρητήρια>> δεν είναι αρκετό.
 Ίσως μια προτροπή πρός όλους να διαβάσουν το βιβλίο σαν πολύτιμο <<μάθημα ζωής>> για το τί μπορεί να καταφέρει η θέληση, η διορατικότητα και πάνω από όλα η συνεχής ακάματη εργασία ίσως, το ξαναλέω, να είναι πιό αρμόζουσα ιδιαίτερα σ΄αυτή τη περίπτωση που το βιβλίο προσφέρεται δωρεάν.
Πληροφορίες στα ξενοδοχεία <<Mediterranean Palace>> - <<Grand Palace Hotel>>.



 

Το άκουσα πολλές φορές το νέο τραγούδι της Χαρούλας Αλεξίου και του Βασίλη, από τον <<Ερωτικό fm>>, όχι μόνο γιατί το αγάπησαν οι συντελεστές του σταθμού και το έπαιξαν πολλές φορές, αλλά γιατί ανακάλυψα τη πολλοστή φορά που  το άκουσα  ότι σου προσφέρει μια γλυκιά<<υπόγεια>> μέθεξη και με τη μουσική του,τη λίγο μακρόσυρτη και κάπως λυπητερή αλλά και με τους στίχους του ,τους ακόμα πιο λυπημένους. Θα τους έλεγα έως και σπαραχτικούς. 
Όμως φοβάμαι ειλικρινά ότι το πρόβλημα μας σαν χώρας αυτή τη στιγμή, δεν είναι μόνο οι μέρες που δικάζουν ή ίσως τελικά και μελλοντικά καταφέρουν πράγματι να δικάσουν, τους φαύλους, αλλά οι μέρες που διχάζουν  και αυτό θα είναι η πιο αποτρόπαια επανάληψη γενοκτονίας, για ένα λαό, που πέρασε ένα πολιτικό Διχασμό, 90 χρόνια πριν και μετέπειτα έναν αδελφοκτόνο και απόλυτα καταστροφικό, εμφύλιο πόλεμο.
Μπορεί εμείς  τώρα όταν διαβάζουμε εκείνα τα γεγονότα,να μας μοιάζουν σαν απλές ιστορικές ανασκοπήσεις, που προσπαθούν να είναι αντικειμενικές.
Όμως τη προσπάθεια  αντικειμενικότητα τους, τη <<συντρίβουν>>όχι οι λέξεις με τα δίκια της μιας ή της άλλης παράταξης, αλλά εκείνες οι παλιές ασπρόμαυρες φωτογραφίες της εποχής τους, τραγικές στη κραυγή ενός βουβού απελπισμένου πόνου που ξεχύνεται ασυγκράτητος από τα χαροκαμένα πρόσωπα  των ανδρών και των ισχνών και πάντα μαυροφορεμένων γυναικών. 
Αύριο θα γιορτασθεί και πάλι ο Γοργοπόταμος και ουσιαστικά με την επέτειο αυτή, θα δοξασθεί ή συναδέλφωση των Ελλήνων ανταρτών που όταν ένωσαν τις αντιστασιακές τους ομάδες, τότε κατάφεραν το ακατόρθωτο.
Τίναξαν τη γέφυρα στο Γοργοπόταμο και ανέκοψαν τον εφοδιασμό του τότε κατακτητή. Άραγε μπορεί να πάρουμε μαθήματα από εκείνη τη συνεργασία; 

Το προσωπάκι της, καθάριο και γλυκύτατο, μαλλιά καλοχτενισμένα, και μόνο τα <<άδεια>> μάτια προδίδουν την αγωνία της.Τελικά θα την <<μισήσουν, ή όχι;>> οι γονείς της, όπως συνέχεια επαναλαμβάνει εξηγώντας, την αποτρόπαια πράξη της.
Το βίντεο, άσπλαχνο στον ρεαλισμό του, τη δείχνει να αναπαριστά,σαν να είναι ξένη τον στραγγαλισμό, του νεογέννητου.Καθισμένη πάνω στη λεκάνη της τουαλέτας του μπάνιου τους, στην ίδια θέση, όπου κατατρομαγμένη,ολομόναχη και αβοήθητη υπέμενε τους φρικτούς πόνους της γέννας της,4 μέρες πρίν..
Και μετά;
Μετά για να μην τη μισήσουν οι γονείς της, έκανε ότι κάνουν όλα τα παιδιά, όταν προκαλούν μια μεγάλη ζημιά, σπάζοντας ένα κρυστάλλινο ακριβό βάζο, ας πούμε. Προσπαθούν να  κρύψουν τη ζημιά.
Μόνο που στο παλιό βρώμικο κουτί από τα σταράκια της, δεν έκρυψε τα συντρίμια ενός βάζου, αλλά τα συντρίμια μιας ζωούλας, που της έμελλε να πάρει μία και μοναδική ανάσα, πρίν τα χέρια αυτής που τη γέννησε σφικτούν με τόσο αποτρόπαια δύναμη στο μικροσκοπικό λαιμό του βρέφους.
Και μετά;
Μετά σαν παιδί που είναι και η ίδια, ηρέμησε ελπίζοντας ότι δεν θα τη μισήσουν οι γονείς της και <<ξέχασε>> τη ζημιά, μέσα στη ντουλάπα της, μέχρι που η φρικιαστική μυρωδιά της σήψης,πρόδωσε την αλήθεια, στη μητέρα της.....
Και αναρωτιέμαι, ποιός φταίει περισσότερο για αυτή  τη τραγωδία; Μα όλοι μας. Ακόμα και η φύση, που για το απρόσεχτο σέξ δύο παιδιών, τιμωρεί μόνο το ένα,τόσο πολύ άσπλαχνα, όσο άσπλαχνο  στάθηκε και το παιδί-μάνα-φόνισσα.

                                            Τα  <<ανθρώπινα>> μάτια.

 

 

 

Τους βλέπω σχεδόν κάθε πρωί, να προχωρούν και οι τρεις τους, με τον ίδιο πειθαρχημένο αλλά και υπερήφανο βηματισμό, και έχοντας πάντοτε την Κατερίνα ανάμεσα τους.

 

Τα ονόματα τους είναι Μήτσος και Έκτωρ, αλλά αυτό το έμαθα μετά τη συνάντηση που θα σας αφηγηθώ.

Εκείνο το πρωινό, έπρεπε να βγώ κι΄εγώ πολύ νωρίς για να προλάβω κάποιες δουλιές στη τράπεζα και έτσι έπεσα ακριβώς επάνω τους όπως γυρνούσαν από τη βόλτα τους.

 

Είναι τόσο όμορφοι με τη κατάλευκη γούνα τους και οι δύο, που δύσκολα αντιστέκεσαι στο πειρασμό να τους χαιδεύσεις. Αυτό και πήγα να κάνω, αλλά με σταμάτησε μια αδιόρατη κίνηση ενόχλησης, και το ότι με κοίταξαν αδιάφορα και όχι φιλικά.

<<Ήσυχα παιδιά >> τους είπε η Κατερίνα και αμέσως έμειναν ακίνητοι.

Και όχι μόνο.

Γιατί έτσι όπως στεκόμουν δίπλα στην αφεντικίνα τους, είδα το βλέμμα τους, όπως γύρισαν και την κοίταξαν. Ένα βλέμμα που ξεχείλιζε από την πιό αγνή και άδολη αγάπη. Ένα βλέμμα που έλεγε :<<Θα κάνουμε πάντα ότι μας πείς>>

 

Ένα βλέμμα που έκανε τα μάτια τους, να έχουν γίνει πιο ανθρώπινα από τα ανθρώπινα.

Όλη τη μέρα, εκείνη η ματιά τους,η  γεμάτη απο περίσσευμα μιας αγάπης χωρίς καμία ιδιοτέλεια ή υπολογισμό, μου πρόσφερε μια γλυκύτατη ψυχική θαλπωρή που με συντρόφευσε στις επαγγελματικες δυσκολίες , που αναφύονται κάθε μέρα για όλους μας.

Κατάλαβα πόσο τυχερή ήταν η Κατερίνα που είχε τον Έκτορα και τον Μήτσο, δίπλα της ,αλλά και πόσο άτυχη ήμουν εγώ που οι δύο μου συνώνυμοι Τζόλυ, σκυλάκι και γατούλης αντίστοιχα, έχουν <<φύγει>> οριστικά για έναν, κόσμο πολύ πιο γαλήνιο, όπως θέλω να πιστεύω.

Γι΄αυτό λέω σε όλους, συχνά <<χαρείτε τους πιστούς σας φίλους, όσο ακόμα είναι κοντά σας.>>