" Άγνωστο Πρόσωπο" της Κάτιας

                                            Τα  <<ανθρώπινα>> μάτια.

 

 

 

Τους βλέπω σχεδόν κάθε πρωί, να προχωρούν και οι τρεις τους, με τον ίδιο πειθαρχημένο αλλά και υπερήφανο βηματισμό, και έχοντας πάντοτε την Κατερίνα ανάμεσα τους.

 

Τα ονόματα τους είναι Μήτσος και Έκτωρ, αλλά αυτό το έμαθα μετά τη συνάντηση που θα σας αφηγηθώ.

Εκείνο το πρωινό, έπρεπε να βγώ κι΄εγώ πολύ νωρίς για να προλάβω κάποιες δουλιές στη τράπεζα και έτσι έπεσα ακριβώς επάνω τους όπως γυρνούσαν από τη βόλτα τους.

 

Είναι τόσο όμορφοι με τη κατάλευκη γούνα τους και οι δύο, που δύσκολα αντιστέκεσαι στο πειρασμό να τους χαιδεύσεις. Αυτό και πήγα να κάνω, αλλά με σταμάτησε μια αδιόρατη κίνηση ενόχλησης, και το ότι με κοίταξαν αδιάφορα και όχι φιλικά.

<<Ήσυχα παιδιά >> τους είπε η Κατερίνα και αμέσως έμειναν ακίνητοι.

Και όχι μόνο.

Γιατί έτσι όπως στεκόμουν δίπλα στην αφεντικίνα τους, είδα το βλέμμα τους, όπως γύρισαν και την κοίταξαν. Ένα βλέμμα που ξεχείλιζε από την πιό αγνή και άδολη αγάπη. Ένα βλέμμα που έλεγε :<<Θα κάνουμε πάντα ότι μας πείς>>

 

Ένα βλέμμα που έκανε τα μάτια τους, να έχουν γίνει πιο ανθρώπινα από τα ανθρώπινα.

Όλη τη μέρα, εκείνη η ματιά τους,η  γεμάτη απο περίσσευμα μιας αγάπης χωρίς καμία ιδιοτέλεια ή υπολογισμό, μου πρόσφερε μια γλυκύτατη ψυχική θαλπωρή που με συντρόφευσε στις επαγγελματικες δυσκολίες , που αναφύονται κάθε μέρα για όλους μας.

Κατάλαβα πόσο τυχερή ήταν η Κατερίνα που είχε τον Έκτορα και τον Μήτσο, δίπλα της ,αλλά και πόσο άτυχη ήμουν εγώ που οι δύο μου συνώνυμοι Τζόλυ, σκυλάκι και γατούλης αντίστοιχα, έχουν <<φύγει>> οριστικά για έναν, κόσμο πολύ πιο γαλήνιο, όπως θέλω να πιστεύω.

Γι΄αυτό λέω σε όλους, συχνά <<χαρείτε τους πιστούς σας φίλους, όσο ακόμα είναι κοντά σας.>>