" Άγνωστο Πρόσωπο" της Κάτιας

Το άκουσα πολλές φορές το νέο τραγούδι της Χαρούλας Αλεξίου και του Βασίλη, από τον <<Ερωτικό fm>>, όχι μόνο γιατί το αγάπησαν οι συντελεστές του σταθμού και το έπαιξαν πολλές φορές, αλλά γιατί ανακάλυψα τη πολλοστή φορά που  το άκουσα  ότι σου προσφέρει μια γλυκιά<<υπόγεια>> μέθεξη και με τη μουσική του,τη λίγο μακρόσυρτη και κάπως λυπητερή αλλά και με τους στίχους του ,τους ακόμα πιο λυπημένους. Θα τους έλεγα έως και σπαραχτικούς. 
Όμως φοβάμαι ειλικρινά ότι το πρόβλημα μας σαν χώρας αυτή τη στιγμή, δεν είναι μόνο οι μέρες που δικάζουν ή ίσως τελικά και μελλοντικά καταφέρουν πράγματι να δικάσουν, τους φαύλους, αλλά οι μέρες που διχάζουν  και αυτό θα είναι η πιο αποτρόπαια επανάληψη γενοκτονίας, για ένα λαό, που πέρασε ένα πολιτικό Διχασμό, 90 χρόνια πριν και μετέπειτα έναν αδελφοκτόνο και απόλυτα καταστροφικό, εμφύλιο πόλεμο.
Μπορεί εμείς  τώρα όταν διαβάζουμε εκείνα τα γεγονότα,να μας μοιάζουν σαν απλές ιστορικές ανασκοπήσεις, που προσπαθούν να είναι αντικειμενικές.
Όμως τη προσπάθεια  αντικειμενικότητα τους, τη <<συντρίβουν>>όχι οι λέξεις με τα δίκια της μιας ή της άλλης παράταξης, αλλά εκείνες οι παλιές ασπρόμαυρες φωτογραφίες της εποχής τους, τραγικές στη κραυγή ενός βουβού απελπισμένου πόνου που ξεχύνεται ασυγκράτητος από τα χαροκαμένα πρόσωπα  των ανδρών και των ισχνών και πάντα μαυροφορεμένων γυναικών. 
Αύριο θα γιορτασθεί και πάλι ο Γοργοπόταμος και ουσιαστικά με την επέτειο αυτή, θα δοξασθεί ή συναδέλφωση των Ελλήνων ανταρτών που όταν ένωσαν τις αντιστασιακές τους ομάδες, τότε κατάφεραν το ακατόρθωτο.
Τίναξαν τη γέφυρα στο Γοργοπόταμο και ανέκοψαν τον εφοδιασμό του τότε κατακτητή. Άραγε μπορεί να πάρουμε μαθήματα από εκείνη τη συνεργασία;