" Άγνωστο Πρόσωπο" της Κάτιας

 

       <<Θελω μονο το παιδι μου να παει σχολειο οπως ολα τα παιδια>>

Να που η ζωή διαψεύδει, τη πίστη μου, ότι είναι η μόνη που δημιουργεί παράδοξες καταστάσεις και οι άνθρωποι απλά <<κλέβουμε>> κάποια στοιχεία από τις ιστορίες της και τα κάνουμε φίλμ, σίριαλ ή μυθιστορήματα για να έχουν σχετική αληθοφάνεια στη πλοκή τους.Συμβαίνει και το αντίστροφο.
Γι΄αυτό ας ακούσουμε όλοι, μαζί και το ελληνικό προξενείο του Μονάχου   τη φωνή απόγνωσης που βγαίνει βαθιά μέσα από τη καρδιά ενός πατέρα, άστεγου, άφραγκου και αφάνταστα  βασανισμένου.

<<Θέλω μόνο το παιδί μου να πάει σχολείο όπως όλα τα άλλα παιδιά γι΄αυτό παρακαλώ κάποιος να μου δώσει δωρεάν ένα χώρο 20τ.μ. χωρίς τίποτα μέσα, μόνο για δύο μήνες. Μετά θα δουλέψω όσο πιο σκληρά γίνεται  και θα του πληρώνω ενοίκιο.Μόνο να μπορέσουμε να φύγουμε από εδώ, μόνο για να μπορέσει το παιδί να πάει σχολείο.>>
Ποιό <<εδώ>> εννοεί ο δύστυχος;
Μα τις σκληρές πλαστικές καρέκλες του αεροδρομίου του Μονάχου, όπου κοιμούνται κάθε βράδυ, μαζί με τον γιό του και τη σύντροφο του, εδώ και 6 μήνες. Εκεί όπου μαζεύουν πλαστικά μπουκάλια δίνοντας τα στην ανακύκλωση,για να μπορέσουν να αγοράσουν ένα σάντουιτς και μόνον την ημέρα για τον καθένα τους.  
Πόσο πιο σκληρή είναι η ζωή όταν βλέπεις στη τηλεόραση ένα τέτοιο  σπαραχτικό στην απόγνωση του ρεπορτάζ, από τότε που παρακολουθούσες το φίλμ << The Terminal>> με παρόμοια  πλοκή από τον καναπέ σου. Εύχομαι τα Χριστούγεννα να τους βρούνε στο δωματιάκι, που ζητούν.