Ενα είναι βέβαιο, ότι όσα και αν τις χωρίζουν, πονούν το ίδιο για τα παιδιά τους.
Η πρώτη από αριστερά, η Κυριακή Τσολερίδου, κατάφερε με ένα απλό χαρτόνι, που είχε πάνω του,προχειρογραμμένο το μήνυμα της, αλλά κυρίως με τη προσωπική της ιστορία ζωής και τον αγώνα επιβίωσης που καθημερινά διεξάγει, να δώσει μία πιο ισορροπημένη διάσταση στην πασίγνωστη πλέον ιστορία.
Γιατί όταν είσαι πολύτεκνη μητέρα τεσσάρων παιδιών, ο άντρας σου είναι αγρότης και εσύ δουλεύεις καθημερινά ως επαγγελματίας οδηγός
μεταφέροντας τη τέφρα από τα λιγνιτο-ορυχεία, έχεις κάθε δικαίωμα να μιλάς και να γράφεις ότι <<Και οι αστυνομικοί έχουν μάνες>>, αφού ο μεγάλος γιός σου, ένιωσε πανευτυχής όπως όλοι σας, που προσλήφθηκε στην αστυνομία με τον ιλιγγιώδη , σε χρήματα, μισθό των 700 ευρώ το μήνα.
Να πώ,τώρα μια σκέψη μου;
Μήπως αντί άλλης ποινής ,καλό θα ήταν, οι <<αναρχικοί>> κατά κραυγάζουσα δήλωση τους μετά φτυσίματος, σε κάμερες και κοινό, να προσφέρουν κοινωνική εργασία, όμοια με αυτή που καθημερινά προσφέρει η κ. Τσολερίδου,στό σπίτι της, στο φορτηγάκι της και στο διάβασμα και μεγάλωμα, τών παιδιών της;
Ίσως έτσι κατανοήσουν ότι μπορείς να είσαι αγωνιστής αληθινός, χωρίς να πληρώνουν οι γονείς σου ή οι τράπεζες το χαρτζηλίκι σου.
Ας εργαστούν για λίγο έστω,καθημερινά, χωρίς Κυριακές και γιορτές, χωρίς διακοπές σε Μύκονο-μπλούζ, χωρίς να διαμένουν, στα αθηναικά βόρεια προάστεια αλλά στο χωριό Αγιος Δημήτριος, δίπλα στις εξορύξεις του λιγνίτη, όπως η. κ. Τσολερίδου, ίσως τότε θα καταλάβουν τι και ποιός είναι πραγματικά ο αγώνας ζωής.
Για τη δεύτερη κυρία (δεξιά φωτό) ένα μόνο έχω να πω και να γράψω.
Κατανοώ τον μητρικό της πόνο, όταν βλέπει μωλωπισμένο το πρόσωπο του παιδιού της, αλλά δεν κατανοώ το ίδιο εύκολα, τη δήλωση ότι <<όλοι στην οικογένεια είμαστε αναρχικοί>> του ανδρός της, ούτε βέβαια τις απειλές του για <<βεντέττα>>.
Γιατί τότε, μώλωπες σώματος και ψυχής είναι αναμενόμενοι.
Εξάλλου ποτέ ο Μπακούνιν, δεν έγραψε ότι ο πόλεμος και η αναρχία θα είναι αναίμακτες, για τους αναρχικούς. Κρύβουν τον ίδιο πόνο και αίμα και γιά τις δύο πλευρές και για αυτούς που επιτίθενται και για αυτούς που αμύνονται.
Υ.Γ. Παρόλο που είμαι εκ πεποιθήσεως με το μέρος του νόμου θάθελα να στιγματίσω τη <<γλώσσα του σώματος>> του υπευθύνου της ΕΛΑΣ που έκανε χτές τις τηλεοπτικές δηλώσεις.
Αν ό ίδιος ήταν τόσο προβληματισμένος και κόμπιαζε σε κάθε του λέξη, τότε δύο πράγματα συμβαίνουν.
Ή δεν πίστευε ότι είναι αληθινά τα όσα δήλωνε, ή ήταν τόσο εξοργισμένος με τις κατηγορίες που τους είχαν εκτοξευθεί από παντού, που και πάλι έχανε και την ψυχραιμία του αλλά και την <<έξωθεν >καλή μαρτυρία αυτών που τόν άκουγαν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου