" Άγνωστο Πρόσωπο" της Κάτιας

Ο Φάρος της ψυχής μας.

Όταν ξημερώνει μία ημέρα
ηλιόλουστη και φωτεινή όπως σήμερα θαρρείς και ο φάρος της ψυχής μας φέγγει πιό δυνατά και πιο χαρούμενα.

Θυμάμαι ένα περίφημο (για μένα) φίλμ με τον Χαβιέ Μπαρδέμ, που είχε σαν έναυσμα τήν αληθινή ιστορία ενός τετραπληγικού ατόμου, ανίκανου ακόμα και να στρέψει το κεφάλι του, δεξιά ή αριστερά, που ζητούσε απεγνωσμένα την άδεια να του γίνει ευθανασία και δεν του την χορηγούσαν. Και τότε σε κάθε αρνητική απάντηση,πού έπαιρνε  εκείνο το ίδιο βράδυ ονειρευόταν συνέχεια το ίδιο όνειρο. 
Μιά απέραντη καθάρια και γαλανή θάλασσα <<λουσμένη>> σε ένα φως δυνατό, σχεδόν εκτυφλωτικό  που  ξεχυνόταν από έναν πολύ ψηλό φάρο που ήταν κτισμένος σε μια άκρη της παραλίας.

Αυτόν τον φάρο της ψυχής μας, <<άναψα>> χτές για να γαληνέψω κάπως τις σκέψεις μου, που είχαν σχηματίσει   τεράστια κύματα απελπισίας,έτοιμα να με καταπιούν, όταν διάβαζα για τα περιστατικά κανιβαλισμού, ( που εύχομαι ολόψυχα νάναι ψέμματα)στη Βόρεια Κορέα και όταν έβλεπα την πείνα και την απορία της απόγνωσης στα μάτια των νηπίων εκεί, που είχαν μπροστά τους, ένα μικρό μπόλ με ένα πολτό από κάτι φαγώσιμο (αδευκρίνιστο τι)  και τα οποία ολομόναχα και καθισμένα στη σειρά, πάνω σε ένα βρωμερό πεζοδρόμιο,άρπαζαν και έτρωγαν τον πολτό και με τα δύο τους χεράκια, ίσως γιατί δεν γνώριζαν πότε και αν κάποτε θα ξανάβλεπαν φαγητό μπροστά τους..
Εάν μάλιστα κοιτούσες κατά τύχη, για λίγο δεξιά στην οθόνη του κομπιούτερ και έβλεπες τη πολύχρωμη διαφήμιση ενός ινστιτούτου αδυνατίσματος, που μας υπόσχεται με πειθώ,ότι θα χάσουμε τα περιττά κιλά με τα οποία η βουλιμία μας, μας <<φιλοδώρησε>> στα πρόσφατα γιορτινά τραπεζώματα, χωρίς κόπο και κυρίως χωρίς πείνα, τα πεινασμένα και φοβισμένα παιδικά ματάκια από τα  Βορειο-κορεοτόπουλα, μεγάλωσαν και θαρρείς με <<στοίχειωσαν>> όλη τη μέρα.

Για αυτό,όλοι μας, όσο και όπως μπορούμε, ας κάνουμε ότι είναι δυνατόν, για τα δικά μας παιδιά, που ευτυχώς δεν έχουν τη παραμικρή ομοιότητα με εκείνα, αλλά υπάρχουν όπως λέγεται και μερικά που πηγαίνουν νηστικά  τα πρωινά στο σχολείο τους. 
Πρώτα εμείς, ο καθένας και η καθεμιά μας και από κοντά και το κράτος, θα πρέπει να διορθώσουμε αμέσως παρόμοιες καταστάσεις για να μένει πάντα αναμμένος και φωτεινός ο Φάρος της ψυχής μας.