ο χιονιάς και εδώ.
Ως εκ τούτου, αρχίζω να
τραγουδώ,παραφρασμένο βέβαια το γνωστό εκείνο άσμα<<πάει-πάει-πάει, πάει η Αλκυόνη πάει και μαζί της εκείνες οι τόσο υπέροχες ομώνυμες της μέρες.Αχ αλκυονίδες μέρες, ελάτε πάλι πίσω.
Σας θερμοπαρακαλώ γονυπετής.
Και όχι τιποτε άλλο.
Αλλά είχα και προσωπικό όφελος, γιατί τα λουλούδια στο μπαλκόνι μου άνθισαν από τον ήλιο ενώ και οι ντοματιές μου (και δεν υπερβάλω) έβγαλαν τρία ντοματάκια , έτσι όπως ήταν κι΄αυτές λουσμένες στον ήλιο τόσες μέρες.
Και μη μου πεί κανένας, τι όμορφο που είναι το χιόνι, αφράτο και πάλευκο ενώ έτσι όπως πέφτουν οι νιφάδες του,από τον ουρανό πολλές φορές μοιάζουν να στροβιλλίζονται στους ήχους μιας μουσικής από μία αόρατη σε μας τους κοινούς θνητούς, ορχήστρα.
Ρομαντική η περιγραφή και συμφωνώ αλλά μόνο αν το χιόνι το βλέπεις στις κάρτ-ποστάλ ή σε κάποιο έργο, αλλιώς έτσι και πρέπει να βγείς έξω για να κάνεις τις πιό κοντινές, απλές ή απαραίτητες δουλιές, πάρε μαζί σου και το κινητό τηλέφωνο κλινικής ή ορθοπεδικού γιατρού,για να έχεις άμεση περίθαλψη, στο σπάσιμο που σίγουρα θα σου τύχει, από μια ακόμα πιο σίγουρη βουτιά πάνω στο κρυσταλιασμένο χιόνι.
Και μην μου πείτε ότι είμαι υπερβολική, γιατί τον γύψο στα θρυμματισμένο μου χέρι,δυστυχώς εγώ τον κουβαλούσα για επτά εβδομάδες, μετά από μία όχι πολύ παλιά,αλλά πολύ χιονισμένη ρομαντική μου έξαρση.
Αυτά γιά σήμερα και ες αύριον τα σπουδαία και με πιό ωραία φωτογραφία, τώρα που έμαθα να τις τοποθετώ.
Αν βέβαια καταφέρω να το κάνω και αύριο.
Θα τα καταφέρω; άγνωστο.
Αλλά τέτοια κοσμοϊστορικά και αγωνιώδη ερωτήματα , είναι πού κάνουν τη ζωή μας πιο πικάντικη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου