Χρονικά τις ίδιες μέρες είπαν το οριστικό¨"αντίο" δύο από τους πιό ευφάνταστους συγγραφείς σε Ελλάδα και εξωτερικό.

 Ο Νίκος Φώσκολος και ο Ζεράρ ντε Βιλιέ ο δεύτερος δεν πρόλαβε μόνον την έκδοση του 200στου βιβλίου του. όλα τα άλλα, φήμη και μία ζωή μεγαλύτερη από τη πραγματική τα είχε προλάβει και τα είχε ζήσει στον υπερθετικό βαθμό  μάλιστα, όπως και ο "ηρωας του"ο Αυστριακός αριστοκράτης-πράκτορας SAS.

Σε αντίθεση ο Νίκος Φώσκολος, προτίμησε να ζεί μιά ζωή λιτή και "μικρή" σε περιπέτειες, σε απόλυτή οικογενειακή ηρεμία  , αφήνοντας όλες τις πιθανές και απίθανες περιπέτειες  που μπορούσε να συλλάβει η καλπάζουσα φαντασία του να τις ζούνε μόνον οι τηλεοπτικοί και κινηματογραφικοί ήρωες του.
Το 1965. 48 χρόνια πρίν, όταν για πολλούς η λέξη ΟΣΚΑΡ, ήταν μια άγνωστη περιοχή, ευτύχησε να δεί τη ταινία του Βασίλη Γεωργιάδη "Το χώμα βάφτηκε κόκκινο" σε δικό του σενάριο να προτείνεται για το Οσκαρ ξένης ταινίας.Ενώ η ταινία( σε σενάριο και σκηνοθεσία δική του,) "Κονσέρτο για πυροβόλα" είχε λάβει  ένα κρατικό και 3 ακόμα βραβεία.

Ακολουθεί αναφορά σε μία προσωπική μου ανάμνηση, που καταδεικνύει τη δύναμη της πέννας και της σκηνοθεσίας του Φώσκολου καθώς και το "εύρος της αλήθειας" με το οποίο προίκιζε τους τηλεοπτικούς και κοσμαγάπητους ήρωες του.
Θυμάμαι λοιπόν (ακόμα με απορία για τη δύναμη της τηλεόρασης,) πρίν λίγα χρόνια, μια επέτειο της 25ης Μαρτίου που γιορτάζεται από τον ελληνισμό της Αμερικής μεγαλόπρεπα, να βλέπω τις χιλιάδες των Ελλήνων της Βοστώνης και των γύρω περιοχών, να περνούν  μπροστά από την εξέδρα των επισήμων  και να χαιρετούν τον Γιώργο Βασιλείου, τηλεοπτικό του ήρωα και μετέπειτα βουλευτή, δίπλα στον οποίο στεκόμουν φωνάζοντας
με ειλικρινή ενθουσιασμό "Γειά σου Χάρη Θεοχάρη".
Δηλαδή τον επευφημούσαν και τον χειροκροτούσαν με το όνομα του τηλεοπτικού ήρωα που υποδυόταν στο σίριαλ
"Καλημέρα Ζωή" και όχι με το δικό του.
Ενα σίριαλ το οποίο δυστυχώς δεν είχα δεί ούτε μία φορά, λόγω της επαγγελματικής δημοσιογραφικής εργασίας μου, την ώρα της προβολής του και έτσι δεν είχα προλάβει να "μαγευτώ" και εγώ από τη μαεστρία της πλοκής του.......